Ο Άγιος Βασίλης άργησε μια μέρα

Φίλες και φίλοι, 25 Δεκέμβρη σήμερα και έρχομαι ωσάν άλλος Άγιος Βασίλης (ο παχουλοκομψός, ο χορτάτος της κοακόλας, όχι η στέκα η δικιά μας) να σας αφήσω ως δώρο άλλο ένα κείμενο γεμάτο ορθογραφικά και συντακτικά λάθη, και να σας φάω τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.. Τελευταίες μέρες του έτους  λοιπόν, και ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα να πιεις 5 λίτρα κρασί κλαίγοντας να κάνεις ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε...Ουχί ουχί φίλοι μην τρομάζετε! Δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της πολυτάραχης προσωπικής μου ζωής αλλά θα κάνω την ανασκόπηση αυτού εδώ του ιστολογίου, που σθεναρά αντιστέκεται στην μόδα του youtube και του ίνσταγκραμ και μετά φυσικά θα καταλήξω στην ζωή μου. Τα τελευταία μου κείμενα όπως βλέπω, έχουν δύο κοινούς βασικούς άξονας: την μίρλα μου για την ζωή (μου) και τις κλασικές συγνώμες και υποσχέσεις πως θα γράφω πιο συχνά. Το πρώτο, θα το αφήσουμε στην άκρη για σήμερα, καθώς δεν είναι απλά άξονας του ιστολογίου ετούτου μα της ζωής μου ολόκληρης και όπως ξέρετε καλύτερα από τον καθένα, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ξέρετε αυτά τα γεμάτα σοφία αποφθέγματα των πεφωτισμένων και παράλληλα συχωρεμένων που μας δείχνουν τον δρόμο; Ε, αν είχα κάποιο δικό μου θα ήταν κάπως έτσι:

"Δεν έχει σημασία το τι τελικά θα κάνεις, αλλά πόσο θα κλάψεις μέχρι να το κάνεις",

ή

"Το ποτήρι δεν είναι ούτε μισοάδειο, ούτε μισογεμάτο. Είναι ραγισμένο και στάνταρ θα κοπείς"

Ο δεύτερος άξονας , αυτός με τις συγνώμες και τις υποσχέσεις είναι το κλαράκι που βρήκα να πιαστώ ώστε κλασικά να καταλήξω σε κάτι άσχετο. Εδώ και περίπου 2 χρόνια, έχω αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Όχι αυτού του μπλογκ. Την ενεργό δράση γενικότερα. Βλέπω κείμενα να ανεβαίνουν, μπλογκ να κλείνουν, ανθρώπους να προχωράνε, να εξελίσσονται, να φεύγουν, όλα αλλάζουν και εγώ η ίδια, η ίδια ακριβώς σε μια γωνία να παρατηρώ. Και έρχονται μετά οι δύσκολες νύχτες που νοιώθω πεφωτισμένος Πλάτωνας, γράφω ένα κείμενο στο οποίο ο τίτλος, ο πρόλογος, ο επίλογος και δύο βασικά επιχειρήματα είναι η συγνώμη μου για την απουσία μου και μετά γυρνάω και πάλι στην γωνία μου, και περιμένω την επόμενη φορά που το Άγιο πνεύμα θα έρθει για περιορισμένες εμφανίσεις στην πόλη μας. Όχι, όχι στάσου φίλε αναγνώστη, μην το παίρνεις κατάκαρδα. Δεν το κάνω μόνο σε εσένα. το κάνω στους αγαπημένους μου φίλους , στους γονείς μου, σε εμένα την ίδια. Ανοίγω τα μηνύματα τους και δεν τους απαντώ, βρίσκω δικαιολογίες για να απέχω, αποφεύγω να λέω τα νέα μου, δίνω υποσχέσεις που ξέρω πως δεν θα κρατήσω και όλα αυτά χωρίς ενοχές λες και είμαι πολιτικός και θα πληρωθώ γι'αυτό. Μα είμαι στ' αλήθεια ένα άκαρδο κτήνος; Έχω παρατήσει στ' αλήθεια αυτό το μπλογκ; Και αν ναι γιατί μπαίνω, να δω αν έχει μπει κάποιος αυτόν τον μήνα; Γιατί ψάχνω τα σχόλια  (και βλέπω μόνο αυτά τα κακώς μεταφρασμένα και κάπως αστεία από διαδικτυακούς τοκογλύφους);

Θυμάστε κάτι κοινωνικές διαφημίσεις, με παππούδια που μένουν μόνα τους στις γιορτές, περιμένουν το τηλέφωνο να χτυπήσει και γενικά κάνουν ότι μπορούν για να κλάψεις γοερά παραμονές Χριστουγέννων; Χθες πήγα σουπερμάρκετ, και φτάνω στο ταμείο έχοντας στο καλάθι μου, ένα μπούτι κοτόπουλο, ένα μπρόκολο, τέσσερις πατάτες και τρεις μια σοκολάτα. Μπροστά μου μια κυρία που ολοφάνερα ετοιμάζει γιορτινό τραπέζι -εκτός και αν οι ημερήσιες ανάγκες τις οικογένειας είναι εννιά κρέμες γάλακτος-, και αναπόφευκτα, θυμάμαι την δική μου μητέρα που πιστεύει ότι οι ημερήσιες ανάγκες της οικογένεια μας είναι εννιά κρέμες γάλακτος. Τότε ήταν που κατάλαβα πως είμαι ένα από αυτά τα παππούδια, μόνο που εγώ επέλεξα το χριστουγεννιάτικο δείπνο για έναν. Τα κατάφερα λοιπόν. Στο δικό μου χριστουγεννιάτικο δείπνο δεν παρευρίσκεται  κανένας που ξέρει τις επιλογές που έχω κάνει άρα κανένας που να μπορεί να με κρίνει , κανένας που έχει κάποια συμβουλή γιατί αυτός στα νιάτα του..., κανένας που να αγχώνεται για το μέλλον μου, κανένας που μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια και να καταλάβει.

κοινωνικό μήνυμα χωρίς παππούδια που κλαίνε φορώντας τα καλά τους και περιμένοντας πάνω από το τηλέφωνο: ΔΕΊΞΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΙΣΕΙ. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ.


Κάτι οι κοινωνικές διαφημίσεις, κάτι το στολισμένο μπαλκόνι των απέναντι που είναι το προσωπικό μου χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάτι τα μπισκότα Παπαδοπούλου που έχω βαφτίσει κουραμπιέδες, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τα Χριστούγεννα στο χωριό με την γαλοπούλα, την πίτα από κολοκύθα και τις πουτίγκες. Εμείς λοιπόν από μικροί, είχαμε σαν οικογενειακή παράδοση να μαζευόμαστε γύρω από το γκι και να λέμε λίγο πρόωρα τα νιου γίαρς ρεζολούσιον μας. Ακολουθώντας τις συνήθειες χρόνων, θα κάνω με την σειρά μου βαρύγδουπες δηλώσεις, που θα βοηθήσουν να μπει η νέα χρονιά με αυτό το απίστευτο αίσθημα της αποτυχίας καθώς προφανώς και δεν θα αλλάξεις μέσα σε μια μέρα. Αυτό που θα ήθελα λοιπόν, είναι πως ακόμα και αν τίποτε δεν αλλάξει, να σας έχω αφηγηθεί τις βαρετά ίδιες μου μέρες κατά την διάρκεια της χρονιάς. Ας είμαι μόνη και αποτυχημένη αλλά με μια χρονιά γεμάτη αναρτήσεις*.


Καλά Χριστούγεννα λοιπόν από εμένα, και πολλές ευχές από την πόλη με τον χειρότερο χριστουγεννιάτικο στολισμό στην Ελλάδα.
































*Σε περίπτωση που το σύμπαν παρ-ακούει, όταν λέω γεμάτη περιπέτειες, δεν εννοώ να σπάσω το πόδι μου πηγαίνοντας σούπερ μάρκετ. Εννοώ να συναντήσω τον Momoa πηγαίνοντας σούπερ μάρκετ.

Αυτό που θέλουν οι γυναίκες αφού γίνουν γυναίκες

Δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ. Ίσως γιατί ξέρω ότι κανείς πλέον δεν τα διαβάζει. Ίσως γιατί ελπίζω ότι είσαι το ίδιο παρανοϊκός με εμένα και έχεις ψάξει κάθε τι που έχω ακουμπήσει στο ίντερνετ οπότε κάπως μαγικά οδηγήθηκες σε τούτες τις γραμμές και χαμογελάς (ή τηλεφωνείς σε δικηγόρο για περιοριστικά). Ίσως βέβαια φταίει ότι έσπασα το πόδι μου, και δεν μπορώ καν να κλάψω την μοίρα μου χωρίς βοήθεια οπότε δεν μπορώ να γράψω στο καλά κρυμμένο μου ημερολόγιο. Χάρη στο φαινόμενο της πεταλούδας και τον Δήμο Θεσσαλονίκης με τα καλοδιατηρημένα πεζοδρόμια ήρθε η ώρα αγαπητέ αναγνώστη να μάθεις την συνέχεια ετούτου του κειμένου.Όχι όχι αγαπητέ αναγνώστη, δεν απευθύνομαι σε κάποιον συγκεκριμένα, τι με πέρασες για καμιά κακόμοιρη που ενώ είναι με τον ένα πόδι στον τάφο (ήθελα να κάνω αυτό το λογοπαίγνιον από την ώρα που μου χτίσανε τον γύψο) σκέφτεται μόνον τον πούτσο; Ποια εγώ; Jamais.



Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία, συγχώρεσε με, όπως παρατήρησες από τον τίτλο δεν μου αρέσει να γράφω νηφάλια, μα τώρα μόνο έτσι μπορεί να γίνει. Έτσι γίνεται πάντοτε με εσένα άλλωστε. Δεν στο έχω πει, αλλά είσαι ο πρώτος που με ακούμπησε ποτέ ενώ ήμουν νηφάλια. Ήταν σημαντικό να είμαι μαζί σου έτσι, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσα να συγκρατήσω την κάθε λεπτομέρεια; Θα θες να μάθεις τι θέλουν οι γυναίκες, μα είμαι σίγουρη πως έχεις συναντήσει περισσότερες από εμένα.

Είμαι άπληστη. Είμαι αχόρταγη . Είμαστε αχόρταγες αλλά όχι με τον τρόπο που ελπίζεις. Δε θέλουμε μόνον τα γεννητικά όργανα. Σας θέλουμε ολόκληρους. Σε θέλω ολόκληρο. Δεν είμαι παιδί, για να μου μάθεις να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου. Κάποιος τρελός είπε ότι η ζήλια είναι δείγμα ότι βαριέσαι. Φοβάμαι πως δεν έμαθα από αυτόν την αλήθεια. 
Είμαι μισή. Είμαστε μισές. Μας έμαθαν πως κάποιος άλλος θα έρθει να μας γεμίσει, και αυτό περιμένουμε από σένα.Περιμένουμε αυτό που πλάσαμε περιμένοντας. Περιμένω να μου μάθεις πως να σκέφτομαι όπως εσύ, για να με γεμίζω χωρίς βοήθεια.
Είμαι ερωτευμένη. Πόσο χαζή ακούγεται αυτή η λέξη και όχι μόνον την χρησιμοποιώ αλλά εύχομαι να την διαβάζεις εσύ αυτήν την στιγμή. 

-Σε θέλω. 
Είναι παγίδα ξέρεις. Νομίζεις ότι είναι η καύλα που με ωθεί, μα είναι κάτι παραπάνω. Και εσύ δεν το καταλαβαίνεις γιατί μέχρι εκεί έχεις φτάσει, και πέφτεις στην καλοφτιαγμένη μου φάκα. Νομίζεις ότι όλα περιστρέφονται γύρω από το πούτσο σου, μα τελικά αφορά ένα δικό μου όργανο. Και λες αυτό που θέλω να ακούσω 
-Και εγώ. 

Οι γυναίκες πριν γίνουν γυναίκες θα πέθαιναν γι'αυτή τη στιγμή. Μα μετά; Τι γίνεται μετά; Όταν καταπιείς τόσο σπέρμα, που αντικαθιστά το εγκεφαλονωτιαίο σου υγρό, όταν το σύμπαν διαβάζει την κάθε σου επιθυμία, και σαν άλλος Σεφερλής σε κάνει θεατή μιας κακιάς κωμωδίας, όταν κάθε λέξη που είχες γράψει πριν τρία χρόνια είναι η καθημερινότητα, μα και πάλι έχεις την ανάγκη να αλλάξεις κάθε γαμημένη σειρά από αυτό το κείμενο γιατί δεν θέλεις να ψάχνεις μόνο την δική του σάρκα, δε θες να υπάρχει πάντα στην φωτογραφία, δεν θες να ακουμπάει το μυαλό σου, Δεν θες να γράφεις γι' αυτόν ένα κείμενο ενώ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα γνοιαστεί αρκετά για να φτάσει μέχρι αυτήν την λέξη.

Είχα πει πως "παλιότερα θα σε έβριζα μα τώρα σε ευχαριστώ" , όπως στο γυμνάσιο που έπιασαν εκείνη την κοπέλα να παίρνει πίπες στις τουαλέτες και είχα πει πως εγώ θα πάρω μόνον αν παντρευτώ και αν. Μα κοίτα με τώρα: με θες μόνον γι'αυτό και εγώ δε μπορώ καν να σε μισήσω περισσότερο από εμένα.

Vedi vidi defui

Αγαπητοί αναγνώστες είμαι αυτή η κάργια σας που σας παράτησε με sms και αφού το γλέντησε γύρισε πίσω με ένα κείμενο σαν και αυτό κάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα.Το κεφάλι μου είναι γεμάτο, η καρδιά μου ακόμα πιο γεμάτη και το πληκτρολόγιο μου έχει πάρει φωτιά, οπότε κουρνιάζω στα πόδια σας με την σέξι κιλότα μου και ελπίζω να με συγχωρέσετε. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι μου πήρε μόνο δύο χρόνια, ένα ερωτικό ραβασάκι, έναν φάκελο με την ονομασία "νο πορν" και μερικές άβολες στιγμές, αλλά το πληκτρολόγιο μου δουλεύει. Σε αντίθεση με το ποντίκι μου βέβαια.

¨Όντας δύο μήνες πριν τα είκοσι πέντε, και μία ανάσα μακριά από τα τριάντα που φαντάζουν πιο τρομακτικά από το να με πατήσει αύριο φορτηγό, θα περίμενε κανείς (και κυρίως οι γονείς μου) ότι έχω σοβαρευτεί και από rebel κάμπια έχω γίνει συγκροτημένη πεταλούδα. Συγκροτημένη πεταλούδα my ass. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι πιο συγκροτημένη από εμένα. Βασικά είναι πιο συγκροτημένη από ότι έχω υπάρξει ποτές. Και ενώ στην ηλικία μου η J. K. Rowling κατά την διάρκεια του προσωπικού της μεσαίωνα γέννησε τον Harry Potter, να μαι εδώ στο στρώμα μου (το κρεβάτι πήγε σε ένα καλύτερο μέρος κοντά στον Θεούλη), αγκαλιά με την πιο φθηνή σοκολάτα που βρήκα στο σουπερμάρκετ (είμεθα πτωχές αλλά καλοπερνούμε) υπό το φως του φεγγαριού (έχει καεί η λάμπα τέσσερις μέρες τώρα) προσπαθώντας να συντάξω έστω μια πρόταση που να μου αρέσει. Παρεμπιπτόντως έγραψα πέντε σειρές σερί χωρίς τελεία, suck my success J.K.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ συγκεκριμένα σχέδια για το τι θα κάνω στα είκοσι πέντε μου. Για την ακρίβεια δεν περίμενα καν ότι θα φτάσω τα είκοσι πέντε. Ναι φίλε αναγνώστη δε με αποκαλείς τσάμπα κλαψομ drama queen. Motto ζωής: No expectations, no dissapointments. Επίσης: live fat, die yum. Το τελευταίο δεν κολλάει πουθενά, αλλά με ξέρετε: χοντρή όπως πάντα. Θα αναρωτιέσαι και εσύ όπως και εγώ αφού δεν είχα κάνει σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν πως στο διάολο έφτασα εδώ, να νοιώθω ότι ο μόνος τομέας στον οποίο σημειώνω διαρκή επιτυχία είναι το μαγείρεμα της φακής; Όλα λοιπόν ξεκίνησαν μερικές μέρες πριν, σε αυτό το στρώμα, όταν Εκείνος μοιράστηκε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες με εμένα. Ξαφνιάστηκα αφενός γιατί δε μοιράζεται μαζί μου ούτε το τι έφαγε το μεσημέρι (καβάτζα alert) και αφετέρου γιατί είναι μεγαλύτερος μου και πίστευα ότι στα τριάντα κάτι σου δεν σε απασχολούν αυτά που σε απασχολούσαν στα είκοσι κάτι σου. 

Να αναφέρω εδώ, ότι στηρίζομαι στο ότι δε με θέλει τόσο ώστε να μπει στη διαδικασία να ψάξει τα διαδικτυακά μου στέκια όπως κάνουν άλλες οι , αν όμως το κάνει, το επόμενο κείμενο μου θα ανέβει από το Μεξικό.

Επί του θέματος τώρα, κάθε φορά που έκλαιγα πάνω σε καίρια θέματα όπως: τι κάνω, που πάω, λεφτά ή τέχνη, προσωπικές σχέσεις ή περιπέτεια, χιούμορ η πνευματικότητα, εμφάνιση ή προσωπικότητα , δεν με πήρε γιατί δε με θέλει ή έπεσε το σήμα της κοσμοτέ στην πολυκατοικία μου κλπ παρηγορούσα τον εαυτό μου λέγοντας μου ότι κάποια στιγμή θα ξέρω ποια είμαι και τι κάνω, και τίποτε από αυτά δεν θα έχει ποια σημασία. Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου βλέπω πόσο δυναμικοί είναι, την σιγουριά στα μάτια τους και πως υπερασπίζονται τις ενέργειες τους ωσάν άλλοι πρωταγωνιστές σε αμερικάνικες ταινίες για την σωτηρία του κόσμου, και ειλικρινά πίστευα ότι το μόνο που τους απασχολεί είναι τι θα φάει το παιδί, ποιος θα πάει να το πάρει από το σχολείο και άλλα τέτοια "της ηλικίας". Προβλήματα της καθημερινότητας, όχι θεωρητικά, όχι φιλοσοφικά, υπαρξιακά ή καλλιτεχνικά. Εκείνο το βράδυ λοιπόν κατάλαβα ότι αυτή η μάχη δε σταματάει, τουλάχιστον δεν θα σταματήσει για τα επόμενα χρόνια, και αν με ξέρω καλά, μάλλον στην περίπτωση μου δεν θα σταματήσει ποτέ. Η εικόνα του εαυτού μου είκοσι χρόνια μετά, να αγωνιά για το αν πήρε σωστή απόφαση, για το αν έχει καταφέρει κάτι , για τον αν αξίζει ο έρωτας τελικά (πάνω κάτω η φάση μου τώρα δηλαδή) συν τα προβλήματα των 40 κάτι με αγχώνει τόσο που σκέφτομαι να επενδύσω και σε άλλες αγνώστου ταυτότητας σοκολάτες από το σουπερμάρκετ.

 Έτσι λοιπόν για να δικαιολογήσω τον τίτλο αυτού του μπλογκ, έρχομαι και αναρωτιέμαι φίλες και φίλοι: άραγε θα βασανιζόμαστε για πάντα από αυτές τις σκέψεις, μέχρι είτε να νομίζουμε ότι τις έχουμε νικήσει είτε να παραιτηθούμε και να μην μας νοιάζει πια ή θα βασανίζονται μόνο οι λίγοι, οι καταραμένοι, αυτοί για τους οποίους όλοι έχουν να πουν κάτι στα οικογενειακά τραπέζια, αυτοί που πρωταγωνιστούν στα βιβλία, αυτοί οι άσωτοι υιοί που πνίγουν τις σκέψεις τους αλλού και έρχονται τα ξημερώματα σε εσένα, αυτές οι κάργιες που σε χωρίζουν με ένα sms και όταν το κεφάλι τους βαραίνει τόσο που δεν μπορούν να το σηκώσουν γυρνάνε με ένα κείμενο σαν και αυτό, πίσω σε εσένα;

Επτά σειρές J. K. Νίκησα;

Ζωή μετά από σένα υπάρχει, μετά το πτυχίο ;

Είναι σχεδόν δυο κυρίες και κύριοι, και να φταίει που νηστεύω,να φταίει που το πιάτο ημέρας ήταν χυλοπίτα,να φταίει ο Τσιπρας, περίεργες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, και να μαι πάλι εδώ. Σκέφτομαι ότι έχω να σας γράψω νέα μου σχεδόν ένα εξάμηνο, και όμως σαν και χθες θυμάμαι να γράφω σε άπταιστα emo γκρικλις ( Βλ. διπλά οΟ κλπ) το πρώτο μου ποστ σε τούτο δω το μπλοκ, ένα κείμενο που συγκλόνισε το πανελλήνιο, που τάραξε τη μπλογκσφαιρα, που συγκίνησε δεκάδες μπλογκερς που ταυτίστηκαν με το προσωπικό μου δράμα με τίτλο Είμαι ελεύθερη και στη καρδιά της κολλητής μου δεύτερη.Ένα κείμενο που όταν τελικά το έσβησα, είχε 4 προβολές και οι τρεις ήταν δικές μου από άλλον brower. Ετσι ύπουλα, ως δεινη πλεον μπλόγκερ σας οδηγησα στο σημερινο μας θεμα: τον χρονο.Με τον φοβο να πεθανω, απο γεραματα πριν να τελειωσω αυτο το κειμενο, μιας και το πληκτρολόγιο μου τους τελευταίους μήνες αρνείται να συνεργαστεί, σας παρουσιαζω το μεγαλο μου προβλημα: ΜΕΓΑΛΩΝΩ.


Τα σημάδια ηταν πολλα: στη σχολή οι συμφοιτητες αρχισαν να με κοιτανε με σεβασμο λες και ειμαι κανας σοφος Δρυιδης, τα γκομενάκια μου είναι μικρότερα κάτι που με βάζει στη κατηγορία "γρίας κότας με το ζουμί",ο μικρος μου αδερφός πηρε αμαξι, και οι παλιοί μου γκόμενοι που σε μένα φόραγαν κέρατα, σε άλλες φοράν στεφάνι.Εγώ μέχρι τώρα με σημαία μου το γνωστό σε όλους Yolo, ζούσα ένα έκτο δεύτερο πρώτο έτος , παραβλέποντας το γεγονός ότι πλέον έπειτα από ένα διήμερο ξενύχτι, χρειάζομαι 5 μέρες και ένα κιλό βασιλικό πολτό , για να σταθώ στα πόδια μου, ώς τη στιγμή που ήρθα αντιμέτωπη με τον χειρότερο μου φόβο : τα μαθηματικά. Ξέμεινα λοιπόν προκαιρού με μια οικογενειακή φίλη, που ακόμα δεν έχει αποφασίσει που θέλει να περάσει γιατί είναι πολύ νωρίς, και εκεί που συζητάμε θέματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι άρθρα στη Σούπερ Κατερίνα, με ρωτάει τι έτος είμαι, και ω θέοι καταλαβαίνω ότι την περνάω σχεδόν 10 χρόνια.Ξαναμετράω με τα δάχτυλα τη διαφορά για σιγουριά , και μια με το κινητό γιατί άνθρωποι είμαστε, και το αποτέλεσμα είναι παντού το ίδιο: δεν είμαι πια 18 και πρέπει να σταματήσω να μετράω τα γεγονότα σα να έχω τελειώσει μόλις το λύκειο.

Αγαπητοί αναγνώστες , όσοι είστε μεγαλύτεροι μου θα κάνετε πάτ πάτ στον ιντερνετικό μου ώμο γιατί θα με καταλάβετε, και όσοι από εσάς είστε μικρότεροι μου, δώστε προσοχή γιατί κάποτε θα νιώσετε όπως ένιωσα και γω, το πρόβλημα μου θα γίνει και δικό σας, και τότε εγώ μπορεί να είμαι πολύ γριά για να μπαίνω στο ίντερνετ και να γράφω ανούσια μεν αλλά παρηγορητικά δε κείμενα. Ουσιαστικά τα πρώτα αυτά 23 χρόνια της ζωής μου, το μόνο που είχα να κάνω είναι να μαθαίνω: πρώτα πως να περπατάω, μετα την άλφαβητα, μετά αδιάφορα μαθήματα που ουδεμία σχέση είχαν με αυτό που ήθελα να ασχοληθώ, και τελικά μαθήματα που επιτέλους είχαν να κάνουν με αυτό που ήθελα να ασχοληθώ, αλλά πλέον ήταν αργά και εγώ είχα κουραστεί. Ότι σημαντική απόφαση για το μέλλον μου είχα πάρει ώς τώρα ,με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, συνδέοταν με την εκπαίδευση, και έρχομαι ξαφνικά αντιμέτωμη με κάτι άγνωστο.Σκαρφάλωσα τη πυραμίδα της μάθησης, και έχω μια ξεκάθαρη θέα των επιλογών μου, και πρέπει να διαλέξω, για πρώτη φορά τι πραγματικα θα κάνω στη ζωή μου εγώ, που ακόμα κατεβαίνω στα Χανιά με τα άπλυτα μου, για να μου τα πλύνει η μαμά μου, και διαβάζω τα Harry Potter οταν είμαι άρρωστη;

Και κάθομαι τώρα, ολόμοναχη στο σπίτι , χωρίς να με παίρνει η μητέρα μου ανά μισή ώρα να δει αν είμαι καλά και ανατωτιέμαι τι πρέπει να κάνω τώρα που είμαι πιο ενήλικη από ποτέ. Να γυρίσω εδώ στο νησί με τα 5 γράμματα, και να βόσκω πρόβατα στα δεκάδες στρέμματα μας - υποψηφιοι γκόμενοι μην ξεχνιέστε; Να ταξιδέψω τον κόσμο με τα 10 ευρώ που έχω αποταμιεύσει τόσα χρόνια; Να βάλω το πτυχίο στο κώλο μου και να χρησιμοποιήσω τη ομορφιά μου ώστε να γίνω πόρτα σε γσνωστά μπαρς της Θεσσαλονίκης;Να κάτσω εδώ τον καναπέ και να περιμένω τον θάνατο μου;

Τι διπλωματική θα παραδώσεις μωρή;

Επίσημα κυρίες και κύριοι εδώ σε περίπου δύο εβδομάδες τελειώνω τα πέντε χρόνια της σχολής , και επίσημα το "τι κάνεις;" έχει αντικατασταθεί με το "πότε τελειώνεις;". Ήρεμα συγγενείς και άγνωστοι που καίγεστε για το πτυχίο μου λες και μαζί θα μου πληρώσετε το φόρεμα της ορκομωσίας, ακόμα χρωστάω μαθήματα τους δεύτερου έτους.Όλα αυτά τα χρόνια της ακαδημαικής μου πορείας έπρεπε να είχατε μάθει δύο πράγματα αφού τόσο πολύ σας ενδιαφέρει : ακόμα και αυτολεξή να έχω γράψει το βιβλίο μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα θα πιστεύω και θα συμπεριφέρομαι (κλαψομουνιάζω) σαν να έχω κοπεί και άμα γίνει γενικότερα κάτι στη ζωή μου θα το μάθετε περίπου 10 λεπτά μετά που θα κλείσω το τηλέφωνο με τη μαμά μου.


Και αυτό να μην ξέρατε , είναι 2014 και υποτίθεται ότι είμαστε μορφωμένοι ενήλικοι άνθρωποι επιταγμένοι σε κοινωνικούς κανόνες : δεν λέμε στον άλλον ότι η μύτη του είναι τόσο μεγάλη που μόνο τώρα που τον είδαμε προφίλ προσέξαμε το χρώμα των ματιών του, ούτε βγάζουμε το παντελόνι και κουνάμε το παπάρι μας πέρα δώθε όταν βλέπουμε ωραία γκομενα ( εντάξει αυτό μπορεί και να το κάνουμε καμιά φορά αλλά είχαμε πιεί δεν θυμόμαστε τίποτα).Υπάρχουν λοιπόν κάποια όρια που δεν ξεπερνάμε για να μην φέρουμε τον άλλον σε δύσκολη θέση π.χ δεν ρωτάμε κιλά ή ηλικία ειδικά αν βλέπουμε ότι ο άλλος προτιμά να καταπιεί κουζινομάχαιρα από το να απαντήσει, ούτε ρωτάμε τον άλλον αν πηδάει αυτή τη περίοδο και φυσικά δεν ρωτάμε ποτέ έναν φοιτητή πόσα χρωστάει ή πότε θα πάρει πτυχίο, ΕΙΔΙΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ. Ενώ αυτό είναι ευρέως γνωστό, για κάποιο λόγο όμως σύμφωνα με μελέτες που έκανα μόνη μου σε περιβάλλον οικογενειακού τραπεζιού, αν ο άλλος σε περνάει 30 χρόνια, ή αν γνωρίζει τους γονείς σου αυτόματα θεωρεί ότι μπορεί να παρακάμπτει τους παραπάνω κανόνες και με περίσσιο θάρρος μπορεί να σε ρωτήσει όλα τα παραπάνω και κάτι παραπάνω.

Καλοκαίρι 2010-Σύντομη Ιστορική Αναδρομή:Ο κουμπάρος ρωτάει το Μαρούλι αν έχει δει τη τσόντα της Αλεξανδράτου την ώρα που το Μαρούλι συνομιλούσε φιλικά με δύο πανσετάκια.Πενήντα άτομα κρεμάστηκαν από το -γεμάτο- στόμα του Μαρουλιού ,ειδικά όταν κλήθηκε να απαντήσει στο φλέγον ζήτημα που βασάνιζε το τραπέζι σχετικά με το που μπήκε αυτό το μπουκάλι σαμπάνιας. Το Μαρούλι έχει να δει από τότε τον κουμπάρο.


Έτσι λοιπόν ευχάριστα , κύλησε το καλοκαίρι στα χανιά με εμένα να κρύβομαι κάτω απο τραπέζια και πίσω από κουρτίνες γιατί είμαι 50μισό κιλά και μπορώ να κάνω κινηματογραφικους ελιγμούς και γυμναστικές επειδήξεις κάθε φορα που με πλησιάζει με σκοπό ή όποια θεία στην αρχή της βραδιάς . Φυσικά όσο και άν προσπάθησα να αγνοήσω το πρόβλημα λες και είναι τα χημικά στη μεσόγειο, δεν μπόρω να παραβλέψω τις απορίες στο βλέμμα των γονιών μου : πότε θα πάρεις πτυχίο,πότε θα βγάλεις λεφτά, τουλάχιστον πότε θα σταματήσεις να ξοδεύεις τα δικά μας λεφτά, τι κάναμε λάθος ποιος έφαγε τα σοκολατάκια από το σύνθετο κλπ

Και τώρα κυρίες και κύριοι η στίγμη που όλο μου το σόι περίμενε , η στιγμή που θα πω πότε επιτέλους θα ορκιστώ, η στιγμή που οι γονείς μου θα πρέπει να ψάχνουν για εισιτήρια και κορνίζες, η στιγμή που συγκινημένο το πανελλήνιο θα γονατήσει κάτω απο τον τίβενο μου. Ορκίζομαι λοιπόν κυρίες μου ότι θα ορκιστώ όταν τελειώσουν τα 10 μαθήματα που χρωστώ. Μέχρι τότες φίλοι και συγγενείς να προσεύχεστε για τους οφθαλμούς μου , και να με ξεματιάζετε που και που.

πι.ες Μαμά , μπαμπά, εγώ τα έφαγα τα σοκολατάκια.

Γιάντα σε μένα, θέ μου;

Κυρίες και κύριοι όπως όλοι ξέρουμε είμαι η διαστάυρωση της Monica Βelluci με τη Bέφα Αλεξιάδου, μία κινούμενη φωτιά, μια κάυλα με δίμετρα πόδια, η γυναίκα για την οποία προσεύχεστε κάθε βράδυ στον Μεγαλοδύναμο, η μόνη γυναίκα που θα καλοδεχόταν μαμά σας, η απάντηση στα γράμματα που στέλνατε στον Αι Βασίλη μικροί. Ήρθε όμως η μέρα που ένας άνδρας, μια αιθέρια ύπαρξη, ένα, ε, ένας , ήρθε η μέρα βασικά που βρέθηκε κάποιος να αμφισβητίσει τα παραπάνω γεγονότα.

Πατέρα έλα λίγο να σηκώσεις τη μάνα από το πληκτρολόγιο

Οι φίλες μου πέσανε από τα σύννεφα, ο μπαμπάς μου ετοίμασε τη καραμπίνα, ο αδερφός μου έφτιαξε καινούργια ανέκδοτα, o διαχειριστής της πολυκατοικίας μου κανόνισε ραντεβού με το γιό του, η μικρή κοινωνία της Θεσσαλονίκης είναι συγκλονισμένη, και η συγκάτοικος μου ψάχνει ήδη καινούργια συγκάτοικο. Όπως και να χει τα μόνα μηνύματα που λαμβάνω πλέον είναι απο την Cosmote και αυτό για να μου πει οτι το υπόλοιπο μου είναι κάτω απο ένα ευρώ.

Γενικά δεν με πείραξε, ούτε το σκέφτομαι, ούτε κλαίω κάθε βράδυ αγκαλιά με οικογενειακό παγωτό των 2 ευρώ , ούτε γράφω εξομογήσεις στην lifo, ουτε έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι το σεντόνι με το αίμα της παρθενιάς σου, ούτε μυρίζω κάθε βράδυ τα πλυμμένα ρούχα γιατί άχρηστε ούτε ένα σώβρακο δεν ξέχασες και γενικά, δεν γράφω τόση ώρα το όνομα σου , γιατί το έχω ήδη ξεχάσει.Παρ'όλα αυτά επειδή είμαι πολυ κοντά στο πτυχίο οπότε δεν έχω να δώσω πάλι σε αυτήν την εξεταστική 10 μαθήματα , έτσι πρόχειρα σκέφτηκα κάποιους λόγους για τους οποίους δεν με πήρες:

1.Έχασες το κινητό σου/μου.Συμβαίνουν αυτά και σε κάτοχους iphone.

2.Έχασες τη μνήμη σου. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες  σειρές.

3.Τα έφτιαξες με την Αντριάνα Λίμα.Γιατί γενικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι με άφησες να κάνω παρέα με τα πλακάκια του λουτρού για μια κατώτερη μου.

4.Κλείστηκε; σε μοναστήρι γιατί μαζί μου γεύτηκε; τον παράδεισο.

5."Έκλεισες" ως άντρας.

μικρό πι.ες αν συνέβη αυτό σε παρακαλώ άσε με να σας πάρω μάτι

6.Ξεκίνησες το Game of thrones και έχει να δεις 4 σαιζόν.

7.Κάηκε το εργοστάσιο του πατέρα σου και έπρεπε να τρέξεις.

8.Πήγες να χτίσεις εθελοντικά σπίτια για τα μικρά αφρικανάκια.

9.Κάνεις 3 δουλειές για να μου πάρεις δαχτυλίδι αρραβώνων.

10.Είσαι με υπερκόπωση στο νοσοκομείο μετά απο τα έντονα δευτερόλεπτα πάθους.

11. Λείπεις σε επαγγελματικό ταξίδι στην Νέα Γουινέα.

Όπως και να χει μωράκι , εμένα δεν με πειράζει να ξές, ο μπαμπάς μου όμως που είναι μουστακαλής μαυροφορεμένος κρητικός προόριζε κάποιες μπαλωθιές για τον γάμο μας, και έτσι που ήρθαν τα πράγματα ίσως να χε αλλάξει στόχο.

Φιλιά στα αχαμνά,
Μαρία

 

Live fat, die yum.

Εν μέσω εκλογών θα αφήσουμε στην άκρη τα ποτάμια,τους δημάρχους και τους 5.000.000 υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους και θα ασχοληθούμε με άλλο ένα ζήτημα που καίει τον ελληνικό λαό: τις χοντρές με τα κολάν. Με μεγάλη μου έκπληξη -καλά όχι και τόσο μεγάλη- ανακάλυψα ότι εν έτη 2014 στην Ελλάδα έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα πέρα απο τις χοντρές που δεν μπορούν να φοράνε κολάν , να πηγαίνουν παραλία, να τρώνε δημόσια,  και κυρίως να υποστηρίζουν οτι τους αρέσει το σώμα τους και να προωθούν οι μουλάρες τόσο ανθυγιεινά πρότυπα σε αθώα κοριτσάκια.

Σας έχω νέα: τα αθώα κοριτσάκια, ήδη έχουν ανθυγιεινά πρότυπα, μιας και ΟΛΟΙ φροντίζουμε να τους υποδείξουμε ποιο σώμα είναι όμορφο . Και το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, ότι μας νοιάζει να είναι όμορφο και όχι υγειές και λειτουργικό.Αντίθετα με αυτά που προβάλουν τα Μ.Μ.Ε, ενα σώμα μπορεί να έχει τρίχες, και σημάδια, σκούρη ή πολύ ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα , κυτταρίτιδα , ραγάδες, άνισα στήθη, πεταχτό στομάχι, flat κώλο, στραβά πόδια,50 ή 5 παραπάνω κιλά, ανύπαρκτη μέση, μικρό στήθος, πεσμένο στήθος, και πάλι να μπορεί να ταξιδέψει, να χορέψει, να αγαπηθεί, να αγκαλιαστεί , να κάνει παιδιά, να συμμετέχει σε παρέες, σε όργια, σε χορούς ,πανηγύρια και τηλεπαιχνίδια.

Βέβαια ωραία τα λέω εγώ απο δώ σαν αλλος Martin Luther King του blogspot, αλλά εκεί έξω μετράει το όμορφο. Και μετράει απο πολύ μικρή ηλικία. Και αν δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία καλό θα ήταν να σηκώσεις τα κομπλεξ σου σαν ναι σταυρός και να τραβήξεις προς τον Γολγοθά σου.Και αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων γιατί πιστέψτε με δεν είναι τόσο μακριά μας ούτε οι ανορεξίες, ούτε τα χαρακώματα , ούτε οι καταθλίψεις.

Και μιας που το έφερε η κουβέντα πρόσφατα πέρασα αρκετές ώρες της ζωής μου διαβάζοντας γράμματα εφήβων (και όχι μόνο) για μία εργασία που είχα πάνω στα πρότυπα ομορφιάς.Δεν θα σας πω τα κλασικά τα "θέλώ να αδυνατίσω", και τα "δεν με θέλει ο Κωστάκης από το Γ1 γιατί είμαι χοντρή" γιατί μετά μπορώ άνετα να σας πώ ότι η γη γυρίζει και να τελειώσουμε το μάθημα για σήμερα.Το ξέρατε όμως φίλτατοι οτι αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που αρνούνται να βγουν έξω γιατί το σώμα τους είναι διαφορετικό; Που στέλνουν άλλους να τους πάρουν ρούχα γιατί δεν αντέχουν τα βλέμματα των πωλητριών;Αν δεν έχετε πρόβλημα κιλών, απλά φανταστείτε εσάς να μην βγαίνεται έξω μέρα για ψώνια π,χ γιατί τα αυτιά σας είναι πεταχτά ή γιατί έχετε μικρό στήθος, ή γιατί είστε κοντός.Το ακόμα πιο λυπηρό δε για εμένα είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αναρωτιούνται αν αξίζουν την αγάπη μιας που είναι χοντροί. Το νοιώθετε; Διάβασα γράμμα κοριτσιού που αναρωτιόταν αν αυτό που νοιώθουν οι γονείς του γι'αυτό είναι αγάπη ή οίκτο.Μπορείτε να καταλάβετε τι λέω;

Τώρα θα μου πείτε ρε Μαρούλι ώπα για τα κολάν λέγαμε που μας ενόχλουν την αισθητική, που είναι απλά άσχημα .Ναι φίλε αναγνώστη είναι άσχημα αλλά αν σου σκάσει μύτη η δίμετρη κωλάρα ώς τον ουρανό με κολάν για παντελόνι και στρινγκάκι για αξεσουάρ , θα την πάρεις απο πίσω λες και έιναι το μπριτζολάκι και είσαι ο σκύλος. Αυτό εννοείται ότι δεν σου χαλάει την αισθητική έτσι;

Και έστω ότι στην χάλασε την αισθητική, για πόσο καιρό θα μείνει έτσι; 5 δευτερόλεπτα; 10 λεπτά; Μέχρι το βράδυ που θα ρθει ο Μορφέας και θα ξεκουράσει τα ταλαιπωρημένα σου μάτια; Πόσο καιρό θα κάνει η κοπέλα να ξεπεράσει το γεγονός οτι έχει ένα "άσχημο" σώμα που προκάλεσε το ειρωνικό σου βλέμμα; 1 βδομάδα; Έναν χρόνο; Ποτέ; Γιατί κυρίες και κύριοι οι χοντρές έχουν μια έβδομη αίσθηση, και καταλαβαίνουν πότε κάποιος τις κοροιδεύει.Είναι ένα ταλέντο που θα έλεγα οτι δεν αποκτάται εκ γεννετής αλλα καλλιεργείται μαζί με άλλες δεξιότητες στο σχολείο.Και αν αναρωτιέστε πως νοιώθει η χοντρή με το κολάν αλλά δεν μπορείται να έρθετε στη θέση της γιατί εχετε ένα σώμα "φυσιολογικό", σας έχω τη λύση. Από δω η φωτογράφος Haley Morris-Cafiero
η οποία φωτογραφίζει ανθρώπους που την κοιτάνε όλο νόημα. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό ΕΔΩ.

Όπως και να χει αγαπημένοι αναγνώστες το κείμενο αυτό γράφτηκε από μια χοντρή που θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα της να φοράει κολάν, ζαντίερες, σορτσάκια, και διχτυωτό ολόσωμο κορμάκι άμα γουστάρει ρε αδερφέ.Έτσι λοιπόν αφού ο Τάκης, ο Μπάμπης, και η Ελένη έχουν δικαίωμα να κανονίζουν την δική μου αισθητική, έτσι και εγώ αποφάσισα οτι τα αγόρια με κοιλιακούς δεν πρέπει να φοράνε μυτερά παπούτσια, και οι κοπέλες με μαύρα μαλλιά ανοιχτόχρωμα ρούχα.Ε δεν μπορώ άλλο ρε φίλε να βλέπω τέτοια πράγματα στους δρόμους και να μου χαλάει εμένα το τσι.

Άκουγομαι παράλογη; Και συ.

Γενικά μιλώντας αγαπητοί αναγνώστες εγώ την αισθητική σας την έγραφα απο μικρή στα αρχίδια του διαχειριστή που του χρωστάω και κοινόχρηστα, μιας που έβαλα μια φορά πριν από χρόνια κολάν , με είδα στον καθρέπτη, και δημοκρατικά αποφάσισα ότι μου πάει.Αυτό το κείμενο το γράφω για κείνες εκεί έξω που μπορεί να κυκλοφορούν με κελεμπίες για να μην χαλάσουν την αισθητική μερικών μερικών.Με λίγα λόγιαθέλω να πώ, ότι τη γνώμη σας μπορείτε άνετα να τη γράφετε στο ημερολόγιο σας ή να την λέτε στον κολλητό σας. Σε άγνωστες στο ιντερνετ ή στο δρόμο για παράδειγμα, ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ. Εσύ θα την ξεχάσεις, αυτή όχι.

*Δραματική μουσική*

Ήμουν δεν ήμουν 15 και αφου είχα αποχωριστεί τα αγαπημένα μου Μικυ Μάους, και Αλμανάκο, για την Σούπερ Κατερίνα, και προχώρησα στο κεφαλόσκαλο της εφηβείας μου με το Cosmopolitan. Κάπου εκεί διάβασα ότι άμα δεν έχεις σφιχτά μπράτσα αποχαιρετάς κουνώντας λευκό μαντήλι τα αμάνικα γιατί φαίνονται τα άσχημα χέρια σου.Έτσι εγώ για δύο καλοκαίρια της ζωής μου φορούσα μακρυμάνικα καφτάνια για να μην ενοχλήσω τον κόσμο με τα άσχημα μου χέρια.

*Ακόμα πιο δραματική μουσική*

Φορούσα για ΔΥΟ γαμημένα ολόκληρα καλοκαίρια, μακρυμάνικα καφτάνια, ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ, που οι τουρίστες κάνουν μακροβούτια στα συντριβάνια επειδή τα πλαδαρά μπράτσα ενοχλούν μια συντάκτρια του Cosmopolitan που το πιο πιθανό είναι οτι ποτέ στην ζωή της δε θα δει τα δικά μου αγύμναστα μπράτσα.

 

Και έτσι για να αλαφρύνω το βαρύ και ασήκωτο κλίμα, ιδού μια ακόμα πιο βαριά και ασήκωτη φωτογραφία του Μαρουλιού που όχι μόνο έχει βγει έξω αν και είναι έτσι που ναι, αλλά φοράει και καλσόν 20D το αρχίδι!!!

Τσίαρς


 Ενα μεγάλο thank you, στην Μ. που πασπάλησε με δραματική ένταση το κείμενο.