Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Fear Fucktor






Τοτε που ημανε μικρη ειχα εναν σωρο αλλοκοτες φοβιες, οπως για παραδειγμα οτι ημουν υιοθετημένη, ή οτι οταν οι γονεις μου με αφηναν μονη στο σπιτι, με παρακολουθουσαν απο κρυφες καμερες ή ακομα χειροτερα οτι ισως καποιος να μου χε δωσει ναρκωτικα στο σχολειο και γω δεν το χα καταλαβει και ετσι ισως να ημουν junkie και να μην το ηξερα.Καποια στιγμη δε, ισως να αμόλησα πολυ την καλουμπα γιατι με θυμαμαι να πιστευω οτι ειμαι νεκρη,και κυκλοφορω ως φαντασμα και δεν το χω καταλαβει οποτε και τσιμπιομουν συνεχεια και με εκλαιγα μερα-νυχτα.Τωρα βεβαια που ειμαι δυο μετρα γυναικα, μελλοντικη ανεργη επιστήμων, και wannabe καλλιτεχνης, ξερω οτι αυτες οι φοβιες μου ηταν χαζες και banal καθως τελικα υπηρχαν πολλα παιδακια που ειχαν πιο συνθετες φοβιες απο τον μπαμπουλα και τον μεσημερά οποτε φροντισα να βρω καινουργιες, πιο ενηλικες.
note to self: σταματα να μιλας καρφωνεσαι.


Θυμαμαι λοιπον μια φορα, οτι ειχα ξεμαλλιαστεί με ενα κοριτσακι (πωπω τρελο αλανι η συγγραφευς) και μετα με ειχαν πιασει για καμποσο καιρο ημικρανιες και αφου με εξετασα κατεληξα στο σημπερασμα οτι ο μικρος -ατριχος πλεον- Βενζεβουλ απαντησε στην ηττα του με καταρες. Ετσι απλα λοιπον ειχα προσθεσει αλλη μια κουκκίδα στην λιστα με τις φοβιες μου.Ο φοβος,δε, της καταρας τραυματησε τοσο πολυ την αθωα μου ψυχουλα που ακομα και οταν μεγαλωσα αρκετά η μονη καταρα που μπορουσα να πω ειναι "που να σου φτασει η ψαλιδα στην ριζα" ή "που να μην σου παπαριασουν τα δημητριακα".


Περασαν παλι τα χρονια και αρχισα να καταλαβαινω οτι δεν με ειχε καταραστει ο μικρος μελαχροινός Βενζεβουλ αλλα η μανα φυση καθως αν και ειχα βαθμο μυωπιας
που νικαει αρκετους απο σας, δεν φορουσα τα χαριτωμενα μπατομπουκαλα μου.
Οπως και να χει, οι φοβοι μου και εγω περασαμε στην εφηβεια, οπου τα παιδια ερχονται το ενα κοντα στο αλλο και απο την θεωρία του πελαργου περνανε στην πραξη του συνουσιασμου.Βασικα αυτο το κανουν ολα τα υπολοιπα παιδια γιατι εγω ηρθα πιο κοντα στην γκουλτουρα και την συνουσια με τα βιβλια.


Η γκουλτουρα τωρα θα σας ακουστει μια γαμάτη και πολύ cool επιρροη, που ειναι δηλαδη, αλλα οχι ομως αν ο γκουλντουριαρης ειναι coolος.Και στην περιπτωση μου ο γκουλτουριαρης ειναι κουλος. Δεν ξερω αν το εχετε παρατηρησει αλλα οι καλλιτεχνες εχουν μια πετρια να το πω, μια ανωμαλια να το πω, μια ιδιαιτεροτητα θα το πω,που ακουγεται και πιο ψαγμενο. Ο Φλωμπέρ για παραδειγμα επαιζε με τον μικρο Φλωμπερ πανω απο την Μανταμ Μποβαρί, ο Τενεσί Ουίλιαμς ηταν αλκοολικος -ενταξει στον συγκεκριμενο αυτο ήταν το λιγοτερο- και ο Τσαϊκόφσκι συμφωνα με τις εγγυρες πηγες μου (Σουλάρα) παιδεραστης.Για να καταληξουμε σε ενα συμπερασμα, θα χρησιμοποιησω τα στοιχεια μιας στατιστικης την οποια δημιουργησα πριν απο ακριβως 30 δευτερόλεπτα, η οποια αποδεικνύει οτι το 80% των καλλιτεχνων ειχαν και εχουν καποιο χαρακτηριστικο μη αποδεκτο απο την Κοινωνια.


Καθε φορα λοιπον που διαβαζα ενα εργο, αντι να εστιασω στο δημιουργημα , εκανα zoom στον δημιουργο και οταν επεφτα σε καποιον καταπιεσμενο ομοφυλοφιλο, σε καποιον χαμενο τζογαδωρο, καταθλιπτικο, ημιτρελο με τη βουλα, αλκοολικο, junkie ,εξοριστο , ή κτηνοβατη εκανα tea party .Πως να μην σε μαγεψει η εικονα ατομων καταραμενων και καταδιωγμενων απο την κοινωνια που με το μυαλο τους και μονο την εκαναν να τους προσκυναει αιωνια;

Η καταρα και οι καταραμενοι λοιπον κατέληξαν να ειναι στο μυαλό μου μια εικονα τέλεια -μεσα στην ατελεια της-,μια εικόνα ανθρώπων που δεν χωρουσαν στην εποχη τους ,που δεν μπορουσαν να βρουν την ευτυχια και την γαληνη οπου και να την εψαχναν.Και ξαφνου η ιδεα αυτη αρχισε να με ελκυει και ταυτόχρονα να με τρομάζει -οπως ελκυει και τρομαζει ο θανατος , τον ανθρωπο- γιατι η ιδεα ενος καταραμενου Οδυσσεα που ψαχνει μια ολοκληρη ζωη την Ιθακη του , ακολουθούμενος απο ολα του τα παθη, ειναι ωραια μονο για ταινια του Hollywood . Σε όλα τα υπόλοιπα χωριά του κοσμου που δεν παραγουν ταινιες, αυτους τους ανθρωπους τους αποκαλουν χαμενα κορμια και κακοριζικους.

Μισο λεπτο να σημειωσω και αυτην την λεξη στην μεγαλη λιστα των λεξεων που τρομαζουν.

Ωραια παμε.


Να λοιπον που μεσα σε έξι παραγραφους εκανα την περιληψη της ζωης μου και εφτασα στην 20ή περιφορα μου γυρω απο τον ηλιο.Σημερα,οχι απλα δεν φοβαμαι τις
καταρες αλλα τις κυνηγάω κιολα.Τις ψαχνω και τις βλεπω παντου, και κυριως εκει που οι υπολοιποι βλεπουν σκετο φοβο και ανωμαλια: στις τραβεστι, στους αστεγους, στους κλεφτες, στους εθισμενους, στα τσουλακια, στην ασχημια, σε αυτους που βλεπεις στον δρομο και χαμηλωνεις το βλεμμα γιατι ισως ετσι εξαφανιστεις απο το οπτικο τους πεδιο, και μεχρι να περασουν απο διπλα σου, η καρδια σου χορευει τσαμικο.
Το χειροτερο βεβαια ειναι οτι τις καταρες αυτες δεν τις ψαχνω μονο, αλλα τις ερωτευομαι τοσο δυνατα και αν ανακαλυψω οτι ειναι και αυτες εμπορικες οπως και ολα στην εποχη μας ή τρωτές , κλινομαι και παλι στα βιβλια και τους νεκρους τους δημιουργους που ξερω οτι δεν μπορουν πλεον να με απαγοητευσουν.


Καμια φορα - κυριως οταν κοιταω με την μοναξια μου την βροχη απο το παραθυρο, και μας εχει τελειωσει το αλκοολ-αναρωτιεμαι μηπως ειμαι και γω καταραμενη και θα πλαναμαι μεχρι το τελος μου αναμεσα στην δυστυχια και την ευτυχια, ψαχνοντας να βρω , τις απαντησεις, τις ερωτησεις και τα κλειδια μου.Και φοβαμαι .Και ακομα περισσοτερο φοβαμαι μηπως δεν αφησω πισω μου καποιο δωρο για την βιβλιοθηκη της ανθρωποτητας, και παει τζαμπα η καταρα.