ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ (by KTEΛ)

Οπως ολοι ξερουμε, ειμαι ενα ατιθασο επαναστατημενο νιατο, ενα πλασμα ολο ενεργεια που στιβει την πετρα και πινει τους χυμους της με το καλαμακι, μια αιωνια εφηβη, μια ταξιδιαρα ψυχη.Τις μερες που δεν επαναστατω,και δεν διαβαζω βιβλια στα οποια για να βρεις το νοημα πρεπει να ξυσεις τις σελιδες και μετα να τις ποτίσεις με δακρια απελπισιας, ταξιδευω ανα την ελλαδα σαν αλλος Γρηγορης Αρναουτουγλου και μεταφερω τις εμπειριες μου εδω ωστε μια μερα να αλλαξω τον κοσμο και να επιβαλω μειωση των τιμων στα αλκοολουχα.

Κεφαλαιο Πρωτον

Κ.Τ.Ε.Λ
1.Ο χρονος.

Στα λεωφορεια συμβαινει το εξης απιστευτο που παρακαλω να ερευνησει ο Χαρδαβελας: αν και ο χρονος ειναι φαινομενικα ιδιος με αυτον που κανεις με καποιο αλλο μεσο, για καποιο λογο παραξενο, προλαβαινεις να ακουσεις ΟΛΑ τα τραγουδια στο ipod, να διαβασεις ενα βιβλιο που δεν σου αρεσε, το περιοδικο του διπλανου σου, και ολα τα εισερχομενα σου, να τελειωσεις τα μηνυματα του whats up και να σκεφτεις ολους σου τους πρωην.Δεν ξερω τι στο πεος γινεται.Σταματαει ο χρονος;Σταματαει το ρολοι μου; Χανομαστε σε καποια διασταση; Ο οδηγος μας παει απο το Τριγωνο των Βερμουδων; ΟΧΙ; Τοτε γιατι το ταξιδι κραταει μια αιωνιοτητα και μια ωρα παραπανω απο το κανονικο;

2.Η θεση.

Η θεση αγαπημενε αναγνωστη ειναι μια αλλη πολυ πονεμενη ιστορια.Καταρχην οι αριθμοι των θεσεων δεν ειναι ποτε σε καποιο σταθερο σημειο.Στο ενα λεωφορειο θα ειναι πανω στο καθισμα του μπροστινου, στο αλλο πανω στο μπρατσο της θεσης,στο παραλο κατω απο το καθισμα.Οταν με το καλο βρεις την σωστη θεση, και πας να επαναπαυτείς στις δαφνες σου,ερχεται και ο διπλανος σου που πιθανον στην συνεχεια να κανει τηλεφωνικο σεξ, να μιλαει 4 ωρες με το αγορι της, ή η μονη προσπαθεια επικοινωνιας του μαζι σου να ειναι ενα "μπουργκκ" οταν του μαγκωσεις κατα λαθος το μπουφαν.Ενταξει υπαρχει και η μια πιθανοτητα να κατσεις διπλα σε καποιον φυσιολογικο και κοινωνικο ανθρωπο που δεν θα μυριζει κουνουπιδι.Ισως βεβαια απο την αλλη, να καθησεις μονος σου.Ναι μην χαιρεσαι γιατι πιθανοτατα μολις βολευτεις και ζεστανεις καλα και τα δυο καθισματα, τοτε θα ερθεις ο προαναφερθεν διπλανος και θα απαιτησει να παρει και το καθισμα διπλα στον παραθυρο.

3.Η σταση.

Οταν η διαδρομη ειναι μεγαλη, παντα υπαρχει μια σταση.Αγαπητε αναγνωστη, μην νομιζεις πως αυτο γινεται για να μην τετραγωνιστει ο στρογγυλος κωλαρακος σου, γινεται κυριως για να κατουρήσει ο οδηγος, και να σου κλεψει τα λεφτα η καθε βλαχα.Βασικα ισως να γινεται για να μην κατουρισεις τα καθισματα. Οπως και να χει,η σταση φιλτατε γινεται συνηθως σε ενα βλαχικο ταβερνοκαφεφαστφουντψαροπαντοπωλειο που τυχαια χρεωνει ενα τοστ ζαμπον τυρι 3 ευρω.Προσοχη, τα εν λογω φαγαδικα ειναι αμειλικτα, ισως να σου χρεωσουν τις γοπες που πεταξες στα τασακια τους ή τις ανασες που πηρες στο μαγαζι τους.Δεν θα ξεχασω ποτε ενα τετοιο ανθρωπιστικου χαρακτήρα καταστημα καπου στην Λαμια που ειχε μια τυπισσα στους τουαλετες που σου δινε χαρτι για να σκουπισεις τα χερια σου,και διπλα ειχε δισκακι για TIPS.Αν πιαστεις κοτσος φιλτατε αναγνωστη και παρεις ενα κρουασαν που σου το χρεωσαν 2 ευρω, προτείνω να πας στην τουαλετα να κατουρισεις εξω, και να κλεψεις φευγοντας και το κωλοχαρτο.ΚΑΙ ΤΑ ΤΙΡS.

4.Ο υπνος.

Θα σου φανει απιστευτο αυτο που θα σου πω, μιας και οι θεσεις στα λεωφορεια ειναι βελουδινες, με ενσωματομενο ατομικο μαξιλαρακι, και κουβερτουλα,αλλα, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΕΙΣ.Και μαντεψε τι σημαινει αυτο: ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ.Το πιθανοτερο ειναι οτι ολο το υπολοιπο λεωφορειο θα κοιμαται επιδεικτικά (ροχαλητα,ποδια πεταμενα,) και εσυ θα μετρας τα δεντρα που περνάτε.Αν τυχον καταφερεις και κοιμηθεις, να ξερεις οτι ειστε 10 λεπτα μακρυά απο την προαναφερθείσα σταση, οτι ο μπροστινος σου εχει το κινητο του στο (πολυ) δυνατο και οτι ο οδηγος θα βαλει στο φουλ καψουροτραγουδα.Αν τυχον και καταφερεις και κοιμηθεις παρολαυτα για πολυ ωρα, να ξερεις οτι το στομα σου ειναι ανοιχτό,σου τρεχουν σαλακια και αυριο θα εισαι στο youtube.

5.Η μουσικη

Η μουσικη ειναι παντα οπως Δ Ε Ν την θελεις. Ρε παιδι μου αν για παραδειγμα θες να κοιμηθεις ο οδηγος θα μετατρεψει το λεωφορειο σε greek hot μπουζουκοπιστα ωστε να χορευουν τζιφτετελι οι δυο γκομενες που χει σταμπαρει στα πρωτα καθισματα. Αν γουσταρεις μουσικη, σιγουρα ο οδηγος θα αρέσκεται να ακουει το θορυβο της μηχανης.μονο.Επισης αν γουσταρεις να ακουσεις μουσικη της αρεσκειας σου, ο οδηγος σιγουρα θα βαλει καμμενα καψουροτραγουδα τα οποια εχουν ξεχασει μεχρι και οι μαναδες αυτων που τα τραγουδησαν. Και ξερετε οτι η ελληνιδα μανα ΔΕΝ ξεχνα

Φιλτατε αναγνωστη,τελος, αν προκειται να κανεις μεγαλη διαδρομη με τα greek ΚΤΕΛ μην ξεχασεις να πας στην ωρα σου, γιατι ολως περιεργως τα ΚΤΕΛ παιζει να ειναι ο μοναδικος οργανισμος στην ελλαδα που τηρει τα δρομολογια του,και αυτο ειναι ενα μαθημα που πηρα πολυ προσφατα.

_ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

του (φιλου) Δημήτρη Γκιούλου *

Πήρα σήμερα το σημειωματάριο, το μικρό, αυτό που σημειώνω ιδέες όταν το ‘χω μπροστά μου, και πριν τις πάρει για πάντα μακριά το πρόωρο alzheimer’s (έτσι ονομάζω τη μόνιμη τρικυμία στη θάλασσα του μυαλού μου), και σαν άλλος Doctor Frankenstein θα προσπαθήσω με αυτά τα κομμάτια να φτιάξω ένα “τέρας”. Το αν θα έχει λογοτεχνική ψυχή δε το εγγυόμαι, το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως θα βρωμάει αλκοόλ και θάνατο.

“H βαρβαρότητα θα ανακοινωθεί ψιθυριστά, την ώρα που εμείς θα ουρλιάζουμε κοινοτυπίες”. Τις μεγαλύτερες αλήθειες δε θα τις βρει κανείς στα βιβλία, στους τοίχους θα τις βρει, οι τοίχοι είναι το εργαλείο του άνεργου, ο καμβάς του απελπισμένου, το όπλο του κατατρεγμένου να ακουστεί, να νιώσει ότι η φωνή του υπάρχει, και ότι είναι τόσο δυνατή που θα τη δουν κάποιοι, αφού κανείς πια δε μπορεί να την ακούσει.

Σήμερα, που οι εφιάλτες αμπαλάρoνται με ωραία, γιορτινή συσκευασία και πωλούνται σα λαχταριστά, σπαρταριστά, γιορτινά όνειρα. Ας βάλουμε φωτιά λοιπόν σ’ αυτούς τους φανταχτερούς εφιάλτες, φωτιά από τις μεγάλες νίκες του παρελθόντος, από τους δικούς μας Προμηθέες, τρίψτε τα χέρια σας, ακονίστε τις ματιές σας, κάθε σπίθα είναι πολύτιμη για να γίνει η πυρκαγιά που θα μας λυτρώσει όλους.

Παράξενος μήνας ο Δεκέμβρης. Μπαίνει ο χειμώνας με τα αρώματα του, αλλά εγώ μετράω νεκρούς, και θυμάμαι φωτιές. Νεκροί δικοί μου και νεκροί “δικοί μου”, εκεί στη γωνία τώρα και πουθενά, στη γωνιά τώρα και πάντα, στην οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ έναν επαρχιακό δρόμο, ή σ’ ένα σπίτι. Σ’ ένα σπίτι σκοτεινό, ακατοίκητο, από αυτά που βλέπουμε περπατώντας το χειμώνα, ή περνώντας με το ταξί κάποιο βροχερό βράδυ. Και ξέρεις, θυμάσαι κοιτώντας το, πως η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται και πως ποτέ δε θα μας έχουν ολόκληρους αν εμείς δε το θελήσουμε. Κι από την άλλη, φωτιές. Η φωτιά του καστανά, η φωτιά στο τζάκι, και η άλλη στους κάδους, στους δρόμους, στο δέντρο και στη φάτνη, ανακοινώνοντας ματαιώσεις γιορτών στις πόλεις των σκυθρωπών ανθρώπων μιας και δε γίνεται να προχωράει ο χρόνος, ο πραγματικός χρόνος, όταν οι ζωές μας ματαιώνονται καθημερινά. Φωτιές για να ξεπαγώσουν και να “τρέξουν” τα όνειρα. Στη σκέψη μας, στο κορμί μας. Έστω και για λίγο.

Για άλλους είναι γεννήσεις και χαρές για μένα είναι θάνατος και φωτιές, και ανάγκη για οξυγόνο, και καθάριο αέρα. Κάθε Δεκέμβρη λοιπόν θα θυμάμαι αυτό που έγραψε ένας φίλος και θα γίνομαι αυτό που με προέτρεψε, “το τέρας στη γιορτή τους”, και κάθε χρόνο ξανά, μέχρι την τελική νίκη, γιατί ακόμα κι αν είσαι ο Δρ. Frankenstein, αν δε δώσεις κομμάτι απ’ την ψυχή σου το τέρας δε θα ξυπνήσει ποτέ, και μεις θα περνάμε τους Δεκέμβρηδες μας κάνοντας μνημόσυνα, μέσα μας, και έξω στους δρόμους.

Καλώς ήρθες μπάσταρδε…

.

*Ο Δημήτρης Γκιούλος γεννήθηκε το 1984. Είναι (ακόμα) φοιτητής στο Μαθηματικό Πατρών, και έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με πολλά πράγματα. Πρόσφατα εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο - συλλογή διηγημάτων με τίτλο: “Δι άρλεκιν πάροντι και άλλες καταστάσεις” από τις εκδόσεις Χαραμάδα, ενώ ετοιμάζεται και για ακόμα ένα. Έχει γράψει κατά καιρούς σε διαδικτυακό και έντυπο τύπο, ενώ αγαπάει και τη φωτογραφία. Ελπίζει ακόμα.

Το κειμενο μπορειτε να το βρειτε ΕΔΩ.