Live fat, die yum.

Εν μέσω εκλογών θα αφήσουμε στην άκρη τα ποτάμια,τους δημάρχους και τους 5.000.000 υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους και θα ασχοληθούμε με άλλο ένα ζήτημα που καίει τον ελληνικό λαό: τις χοντρές με τα κολάν. Με μεγάλη μου έκπληξη -καλά όχι και τόσο μεγάλη- ανακάλυψα ότι εν έτη 2014 στην Ελλάδα έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα πέρα απο τις χοντρές που δεν μπορούν να φοράνε κολάν , να πηγαίνουν παραλία, να τρώνε δημόσια,  και κυρίως να υποστηρίζουν οτι τους αρέσει το σώμα τους και να προωθούν οι μουλάρες τόσο ανθυγιεινά πρότυπα σε αθώα κοριτσάκια.

Σας έχω νέα: τα αθώα κοριτσάκια, ήδη έχουν ανθυγιεινά πρότυπα, μιας και ΟΛΟΙ φροντίζουμε να τους υποδείξουμε ποιο σώμα είναι όμορφο . Και το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό, ότι μας νοιάζει να είναι όμορφο και όχι υγειές και λειτουργικό.Αντίθετα με αυτά που προβάλουν τα Μ.Μ.Ε, ενα σώμα μπορεί να έχει τρίχες, και σημάδια, σκούρη ή πολύ ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα , κυτταρίτιδα , ραγάδες, άνισα στήθη, πεταχτό στομάχι, flat κώλο, στραβά πόδια,50 ή 5 παραπάνω κιλά, ανύπαρκτη μέση, μικρό στήθος, πεσμένο στήθος, και πάλι να μπορεί να ταξιδέψει, να χορέψει, να αγαπηθεί, να αγκαλιαστεί , να κάνει παιδιά, να συμμετέχει σε παρέες, σε όργια, σε χορούς ,πανηγύρια και τηλεπαιχνίδια.

Βέβαια ωραία τα λέω εγώ απο δώ σαν αλλος Martin Luther King του blogspot, αλλά εκεί έξω μετράει το όμορφο. Και μετράει απο πολύ μικρή ηλικία. Και αν δεν ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία καλό θα ήταν να σηκώσεις τα κομπλεξ σου σαν ναι σταυρός και να τραβήξεις προς τον Γολγοθά σου.Και αυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων γιατί πιστέψτε με δεν είναι τόσο μακριά μας ούτε οι ανορεξίες, ούτε τα χαρακώματα , ούτε οι καταθλίψεις.

Και μιας που το έφερε η κουβέντα πρόσφατα πέρασα αρκετές ώρες της ζωής μου διαβάζοντας γράμματα εφήβων (και όχι μόνο) για μία εργασία που είχα πάνω στα πρότυπα ομορφιάς.Δεν θα σας πω τα κλασικά τα "θέλώ να αδυνατίσω", και τα "δεν με θέλει ο Κωστάκης από το Γ1 γιατί είμαι χοντρή" γιατί μετά μπορώ άνετα να σας πώ ότι η γη γυρίζει και να τελειώσουμε το μάθημα για σήμερα.Το ξέρατε όμως φίλτατοι οτι αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο που αρνούνται να βγουν έξω γιατί το σώμα τους είναι διαφορετικό; Που στέλνουν άλλους να τους πάρουν ρούχα γιατί δεν αντέχουν τα βλέμματα των πωλητριών;Αν δεν έχετε πρόβλημα κιλών, απλά φανταστείτε εσάς να μην βγαίνεται έξω μέρα για ψώνια π,χ γιατί τα αυτιά σας είναι πεταχτά ή γιατί έχετε μικρό στήθος, ή γιατί είστε κοντός.Το ακόμα πιο λυπηρό δε για εμένα είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αναρωτιούνται αν αξίζουν την αγάπη μιας που είναι χοντροί. Το νοιώθετε; Διάβασα γράμμα κοριτσιού που αναρωτιόταν αν αυτό που νοιώθουν οι γονείς του γι'αυτό είναι αγάπη ή οίκτο.Μπορείτε να καταλάβετε τι λέω;

Τώρα θα μου πείτε ρε Μαρούλι ώπα για τα κολάν λέγαμε που μας ενόχλουν την αισθητική, που είναι απλά άσχημα .Ναι φίλε αναγνώστη είναι άσχημα αλλά αν σου σκάσει μύτη η δίμετρη κωλάρα ώς τον ουρανό με κολάν για παντελόνι και στρινγκάκι για αξεσουάρ , θα την πάρεις απο πίσω λες και έιναι το μπριτζολάκι και είσαι ο σκύλος. Αυτό εννοείται ότι δεν σου χαλάει την αισθητική έτσι;

Και έστω ότι στην χάλασε την αισθητική, για πόσο καιρό θα μείνει έτσι; 5 δευτερόλεπτα; 10 λεπτά; Μέχρι το βράδυ που θα ρθει ο Μορφέας και θα ξεκουράσει τα ταλαιπωρημένα σου μάτια; Πόσο καιρό θα κάνει η κοπέλα να ξεπεράσει το γεγονός οτι έχει ένα "άσχημο" σώμα που προκάλεσε το ειρωνικό σου βλέμμα; 1 βδομάδα; Έναν χρόνο; Ποτέ; Γιατί κυρίες και κύριοι οι χοντρές έχουν μια έβδομη αίσθηση, και καταλαβαίνουν πότε κάποιος τις κοροιδεύει.Είναι ένα ταλέντο που θα έλεγα οτι δεν αποκτάται εκ γεννετής αλλα καλλιεργείται μαζί με άλλες δεξιότητες στο σχολείο.Και αν αναρωτιέστε πως νοιώθει η χοντρή με το κολάν αλλά δεν μπορείται να έρθετε στη θέση της γιατί εχετε ένα σώμα "φυσιολογικό", σας έχω τη λύση. Από δω η φωτογράφος Haley Morris-Cafiero
η οποία φωτογραφίζει ανθρώπους που την κοιτάνε όλο νόημα. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό ΕΔΩ.

Όπως και να χει αγαπημένοι αναγνώστες το κείμενο αυτό γράφτηκε από μια χοντρή που θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα της να φοράει κολάν, ζαντίερες, σορτσάκια, και διχτυωτό ολόσωμο κορμάκι άμα γουστάρει ρε αδερφέ.Έτσι λοιπόν αφού ο Τάκης, ο Μπάμπης, και η Ελένη έχουν δικαίωμα να κανονίζουν την δική μου αισθητική, έτσι και εγώ αποφάσισα οτι τα αγόρια με κοιλιακούς δεν πρέπει να φοράνε μυτερά παπούτσια, και οι κοπέλες με μαύρα μαλλιά ανοιχτόχρωμα ρούχα.Ε δεν μπορώ άλλο ρε φίλε να βλέπω τέτοια πράγματα στους δρόμους και να μου χαλάει εμένα το τσι.

Άκουγομαι παράλογη; Και συ.

Γενικά μιλώντας αγαπητοί αναγνώστες εγώ την αισθητική σας την έγραφα απο μικρή στα αρχίδια του διαχειριστή που του χρωστάω και κοινόχρηστα, μιας που έβαλα μια φορά πριν από χρόνια κολάν , με είδα στον καθρέπτη, και δημοκρατικά αποφάσισα ότι μου πάει.Αυτό το κείμενο το γράφω για κείνες εκεί έξω που μπορεί να κυκλοφορούν με κελεμπίες για να μην χαλάσουν την αισθητική μερικών μερικών.Με λίγα λόγιαθέλω να πώ, ότι τη γνώμη σας μπορείτε άνετα να τη γράφετε στο ημερολόγιο σας ή να την λέτε στον κολλητό σας. Σε άγνωστες στο ιντερνετ ή στο δρόμο για παράδειγμα, ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ. Εσύ θα την ξεχάσεις, αυτή όχι.

*Δραματική μουσική*

Ήμουν δεν ήμουν 15 και αφου είχα αποχωριστεί τα αγαπημένα μου Μικυ Μάους, και Αλμανάκο, για την Σούπερ Κατερίνα, και προχώρησα στο κεφαλόσκαλο της εφηβείας μου με το Cosmopolitan. Κάπου εκεί διάβασα ότι άμα δεν έχεις σφιχτά μπράτσα αποχαιρετάς κουνώντας λευκό μαντήλι τα αμάνικα γιατί φαίνονται τα άσχημα χέρια σου.Έτσι εγώ για δύο καλοκαίρια της ζωής μου φορούσα μακρυμάνικα καφτάνια για να μην ενοχλήσω τον κόσμο με τα άσχημα μου χέρια.

*Ακόμα πιο δραματική μουσική*

Φορούσα για ΔΥΟ γαμημένα ολόκληρα καλοκαίρια, μακρυμάνικα καφτάνια, ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ, που οι τουρίστες κάνουν μακροβούτια στα συντριβάνια επειδή τα πλαδαρά μπράτσα ενοχλούν μια συντάκτρια του Cosmopolitan που το πιο πιθανό είναι οτι ποτέ στην ζωή της δε θα δει τα δικά μου αγύμναστα μπράτσα.

 

Και έτσι για να αλαφρύνω το βαρύ και ασήκωτο κλίμα, ιδού μια ακόμα πιο βαριά και ασήκωτη φωτογραφία του Μαρουλιού που όχι μόνο έχει βγει έξω αν και είναι έτσι που ναι, αλλά φοράει και καλσόν 20D το αρχίδι!!!

Τσίαρς


 Ενα μεγάλο thank you, στην Μ. που πασπάλησε με δραματική ένταση το κείμενο.

Love the way she lies.

Όπως όλοι έχετε παρατηρήσει εδώ και καιρό γράφω σπάνια.Πολλοί θα υποθέτετε οτι έχω βρει γκόμενο, δουλειά, καριέρα ή έστω βρε αδερφέ μια σειρά που ν' αξίζει. Λιγοι από εσάς πιστεύετε οτι είμαι με ουροκαθετήρα στην βιβλιοθήκη της σχολής μου και όταν η βιβλιοθηκάριος δεν κοιτάει γράφω και από μια λέξη εξού και αργώ τόσο.

Η αλήθεια είναι , όσο και αν δεν την περιμένατε, ότι πράγματι έχω αφιερωθεί τόσο πολύ στη γνώση που πλέον έχω 15 βαθμούς μυωπία σε κάθε μάτι και διαβάζω με κυάλια. Στις δύσκολες αυτές στιγμές έχω τους πιστούς μου φίλους που έρχονται για κανα μισάωρο κάθε Παρασκευή και μου κρατάνε το χέρι.

Σε αυτους τους φίλους αφιερώνω αυτό το κείμενο.

Βασικά σε μερικούς απο αυτούς.

ΒΑΣΙΚΑ ΑΡΧΙΔΙ ΕΙΡΗΑΝΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΘΑ ΓΡΑΨΩ.

Η Ρίρι (για συντομία) γεννήθηκε πριν 20 μισό χρόνια σε γνωστό -για τις καλλιέργειες και την καρπερότητα του χώματος -χωριό των Χανίων.Απο την πρώτη στιγμή που η νουνά έκανε δώρο στην μικρή Ρίρι το πρώτο της γλειφιτζούρι φάνηκαν τα σπάνια ταλεντα της, τα οποια ολο το χωριό βοηθησε στο να καλλιεργηθούν. Τα χρόνια περνούσαν, η μικρή Ρίρι μεγάλωσε ,έβαλε βυζιά και αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά της, να γευτεί καινούργια πρόσωπα, να γνωρίσει καινούργιες γεύσεις και γιατί όχι να γίνει και αυτή μια αιώνια φοιτήτρια. Κάτι οι Παοκτζήδες, κάτι οι φοιτητές, κάτι που η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του έρωτα, το Παρίσι της ελλάδας, κάτι που είναι είναι και κοντά στα σύνορα, η Ρίρι αποχαιρετώντας ένα ένα όλα τα αγόρια του χωριού, ήρθε στην πόλη που το Μαρούλι παλεύει για την τέχνη.Και ενώ το Μαρούλι, ιδρώνει πάνω απο τον Τσέχωφ , τον Μπέκετ , και τον Σαιξπυρ , η Ρίρι ιδρώνει πάνω απο τον Τάκη, τον Γιάννη, τον καφετζή της γειτονιάς , τον διαχειριστή, τον κομμωτή, τον περιπτερά , την αποκάτω,  4 υποψήφιους δημοτικούς σύμβουλους ( δύο απο την νπολυκατοικία μας) και ένα σωρό άλλους που δεν ήθελαν να προβούν σε περαιτέρω δηλώσεις.

Η Ρίρι σύντομα προσαρμόστηκε στους όχι και τόσο γρήγορους ρυθμούς της Συμπρωτεύουσας, και απέκτησε έναν στενό κύκλο πελατών φίλων. Όμως παρόλο το βαρύ της πρόγραμμα δεν ξέχασε το Μαρούλι που χει χαθεί απο προσώπου γης και καμιά φορά - κυρίως τις Παρασκευές , στα ρεπά της- έρχεται και μου κρατάει το χέρι , που κρατάει το στυλό που τρέμει απο το πολύ το γραψιμο. Η Ρίρι όμως παρόλο που εμφανισιακα μοίαζει με αγνή χωριατοπούλα που το χειρότερο που μπορεί να σου κάνει είναι να σου δέσει την κατσίκα λίγο πιο σφιχτά  και αυτή απο το παράπονο της να κατεβάσει λιγότερο γάλα,από τότε που έμπλεξε με κακές παρέες (φήμες λένε για 17χρονα που καπνίζουν χόρτο και δουλεύουν στην DUREX) έχει αρχίσει μία ζωή, την οποία πληρώνω κυρίως εγώ. Γιατί κυρίες και κύριοι με το που γυρνάω το καλοχτενισμένο γεμάτο γνώσεις κεφάλι μου,η Ρίρι μπαίνει στο Facebook ( που έχω αποκλειστικά για να κλαίγομαι στους καθηγητές μου φυσικά) και μου το κανει Lamebook και απότερο σκοπό μια μέρα να με βάλουν στο Ξύδι και γιατί οχι και στο Star.

ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΥ (και των 764 facebook φίλων) ΑΡΧΕΙΟ

       
Καλλιτεχνικές ανησυχίες της Ρίρι.

Ένα στάτους -αληθινή ιστορία της Ρίρι.Στο δημοτικό έχασε τα μισά εγκεφαλικά της κύτταρα σνιφάροντας Uhu ( συνήθεια που έκοψε μαχαίρι μετά απο ένα τραγικό ατύχημα με την μικρή Αννούλα).

Όταν η Ρίρι είχε απογευματινές λιγούρες.

Το ένα απο τα δύο μηνύματα ήτα απο τη Ρίρι, και ήταν μήνυμα πάθους πράγμα που ενισχύει τις υποψίες μου για το οτι με θέλει κολασμένα και τα κάνει όλα αυτά για να τραβήξει τη προσοχή μου.

 Ένα συνηθισμένο απογευμα της Ρίρι.

 Όταν η Ρίρι εμνέυστηκε απο το 9μιση εβδομάδες (αλλά το γιαούρτι της βγήκε ληγμένο).

Όταν η Ρίρι έχασε ένα κηροπήγιο σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές και ξέσπασε στο δικό μου facebook.

 Η Ρίρι τιμάει τη πατρίδα μας ( το τελευταίο σχόλιο είναι δικό της για να καταλάβετε με τις είδους άτομο έχω να κάνω).

 Η μέρα που οι φίλες μου με είδαν με άλλο μάτι.

Ωπ μισό, αυτό είναι πράγματι δικό μου στάτους.

171 εκατοστά μοντέλο και με λέει στούπα.Και βασικά Ρίρι το στούπα δεν είναι καν λέξη , αγράμματη που ακόμα στέλνει ο μπαμπάς σου λάδι στον δάσκαλο που χες στην πρώτη δημοτικού.

 Όταν η Ρίρι φιλοσοφεί (στο δικό μου λογαριασμό πάντα)

Τουλάχιστον ο μικρός μου αδερφός δεν ήξερε τι σημαίνει ρειβ.

Όταν η Ρίρι έμαθε να βάζει θαυμαστικά.

Όταν άρχισαν όλα. ( ούτε μισό λάικ δεν είχα , σε περίπτωση που αναρωτιέστε).


Έτσι λοιπόν η Ρίρι σε εβδομαδαία πλέον βάση , έχοντας αποκτήσει έναν πολύ θερμό πυρήνα θαυμαστών συνεχίζει ακάθεκτη υπο βροχή like να ρίχνει λάσπη στην εικόνα που με τόσο κόπο, Σαίξπυρ και ιδρώτα έχτισα. Δοκίμασα τα πάντα φίλες και φίλοι.Την απείλησα, την πήρα με το καλό, την πότισα, την τάισα, έπεσα γονατιστή λες και βλέπω την Παναγιά να δακρίζει, της αγόρασα Pretty bra και pretty κολάν αλλά τίποτα. Στο ίδιο μου το σπίτι και θα πρέπει να κάνω log out από το facebook. Αλλα η ζωή Ρίρι είναι μπάφος και γυρίζει