Fame S(t)ory

 Οπως καταλαβαινετε το σουβλιστο αρνακι, και τα βαμμενα κοκκινα αυγα μου εφεραν μεγαλη εμνευση, οποτε ναι αυτο που διαβαζετε ειναι ενα ΔΕΥΤΕΡΟ κειμενο μεσα στον ιδιο μηνα.

Οπως θα εχετε παρατηρησει τοσο καιρο που με διαβαζετε,ειμαι ενα μαρουλι ΑΓΡΙΟ, ειμαι μια αμαζονα, ενας ζωντανος θρυλος, εχω επιβιωσει απο κλαμπ τον Ιουλιο σε νησι,απο το προιστορικο καικακι με το δρομολογιο Παλαιοχωρα-Γαυδο, απο πανελλαδικες ΚΑΙ απο τα γυρισματα του Ελλαδα εχεις ταλεντο.Μιλαμε οταν βαζω εναν στοχο, δεν τον πετυχαινω μονο με βελακια αλλα και με ακοντιο, με βολονες ΚΑΙ αμα μου το ζητησουν και με τα Π που εχουν τα συρραπτικα.

Θυμαμαι -μιας και το φερε η κουβεντα που ανοιξα- τοτε που ημουν ενα 5χρονο κεφτεδακι και εκανα ανεμελα ποδηλατο φορωντας μονο το ασπρο μου βρακακι.Τοτες δεν με ενοιαζει τιποτα, ουτε η οικονομικη κριση,ουτε οι νεες τασεις τις μοδας, ουτε η κορη του Ακη Τσοχατσοπουλου, ουτε πως θα γλιτωσω απο αυτα τα φωσφοριζε ρουχα που εχουν κατακλισει την αγορα.Ολα αυτα βεβαια μεχρι που αγκαλιασα τον κακτο του γειτονα, και μου βγαζαν οικογενειακως τις βελονες δυο ωρες,Εκεινη την μερα αλλαξε η ζωη ολων μας καθως ο μπαμπας, -για να με παρηγορησει- ειπε οτι θα μου παρει καινουργιο ποδηλατακι, πιο μεγαλο, με καλαθι και κορδελες, μολις χαλασει αυτο που εχω.





Ο κυβος ερριφθη.


Απο εκεινη την στιγμη η ζωη μου εγινε hardcore. Αρχισα να πεφτω σε χαντακια,τοιχους,αυτοκινητα,γιαγιαδες και κατσικες και δεν σταματησα παρα μονον οταν ειχα το καινουργιο μου ποδηλατο στα ποδια.Σημερα, 16 χρονια μετα ειμαι ενας ζωντανος θρυλος, μια ιστορια που μεταφερετε απο γονιο σε γονιο ψιθυριστα και μονον οταν τα παιδια εχουν παει για υπνο  (Μην τάξεις σ' άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι)  , ενα ανεκδροτο που κυριαρχει στα οικογενειακα τραπεζια.Ο σκοπος μου ειχε αγιασει τα μεσα και δεν ηξερα καν ποιος ειναι ο Μακιαβελι.Λιγοι ξερουν ομως οτι αν αυτες οι οικογενειακες στιγμες πρωταγωνιστουσαν σε καποια διαφημιση , θα περνουσε απο κατω με μικροσκοπικα γραμματα και ταχυτητα 3 λεξεων ανα δευτερολεπτο  "Η αγαπη της νεαρας κορασιδας για το διαφημιζομενο προιον κρατησε οσο και αυτη η διαφημιση".Και δυστυχως αυτο ηταν το πρωτο κρουσμα αλλα οχι το τελευταιο.



Και μεγαλωσε ο κεφτες που λετε και εγινε μπιφτεκι και τοτε ηταν που καταλαβα οτι δεν ανηκω στο fan club του Μακιαβελι, αλλα στο fan club του Σακη του Ρουβα και δεν με αποσχολουσε που βαριομουν οτι ειχα κατακτησει γιατι εκεινη την ωρα λικνιζομουνα με τον χορό της νικης.Πριν απο καποιους μηνες Σε μια απο τις ψυχαναλυσεις που μου εκανα καθε παρασκευη 3-6, ανακαλυψα  ενα κενο ΝΑΑΑΑ αναμεσα σε εμενα και την επιτυχημενη πορεια μου στον στοχο το οποιο και τοσο καιρο αγννοουσα. Βασικα error 404 να ουμ το προβλημα δεν υπηρχε καν στο οπτικο μου πεδιο.Εβαζα εναν στοχο,τον πετυχαινα, τον βαριομουν,ακομα και αν ο στοχος ειχε αναπνοη, ή αξιζε οσο το δεξι μου νεφρο.

 




SEEMS LEGIT


(επειδη την εχουμε δει και πολυ 9gagers τελευταια)

Oταν ανακαλυψα λοιπον οτι απο καπου μπαζει ο Τιτανικος μου, ως γαματος ψυχολογος που ειμαι,μου συνεστηκα την γνωστη ουσια ΓΡΑΨΑΡΧΙΔΙΝΗ, και Θα συνεχιζα να γραφω την κατασταση στα τριχωτα αρχιδια του Gozzila γιατι ετσι ειμαστε εμεις οι νεολαιοι αλλα κυριες και κυριοι ο τελευταιος στοχος που περασε απο το τριπτυχο ΕΒΑΛΑ-ΠΕΤΥΧΑ-ΧΕΣΤΗΚΑ ηταν εγω, και οπως δεν καταλαβαινετε τσουζει.

 Αναρωτιομουν λοιπον για να εχει και αυτο το κειμενο happy end,  αν ο Σειρηνακης ψαχνει νεα ταλεντα με ορεξη για δουλεια, γιατι εγω -μεταξυ μας ε;- Καριοφυλλια δεν με βλεπω να γινομαι.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (για εσας που αναρωτιεστε τι πινω και δεν σας δινω)
Τον Αυγουστο του 2009 πετυχα εναν απο τους σημαντικοτερους μου στοχους και οπως καταλαβαινετε οι πανηγυσμοι κρατησαν 3 μερονυχτα με γλεντια και σουβλιστα αρνια σε ολη την Κρητη μιας και το Μαρουλι μπηκε στην σχολη που ηθελε απο τον γυμνασιο.Και οταν ολοι στο πρωτο ετος παραπονιοντουσαν για την σχολη τους , εγω ειχα το χαμογελο των ερωτευμενων κολλημενο στην μαπα μου και  ψελλιζα "Η σχολη μου εχει αυτο", "Στην σχολη μου οι καθηγητες εχουν δυο ματια","Εμεις στην σχολη μου δεν εχουμε παραταξεις και το κυλικειο μας εχει vodka ". Και αργοτερα ,οταν ολοι εβριζαν την ωρα και την στιγμη που μπηκαν εκει που μπηκαν εγω χορευα μακαρενα στην Γραμματεια μας και τωρα που ολοι βρηκαν καποιο ενδιαφερον σε αυτο που τρωνε στην μαπα τοσα χρονια εγω, εγω, moi, i, je, εγκω,






ΕΓΩ ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

And the lettuce goes to

Γκουχου,γκουχου,γκουχου  (Βηχαλακι αμηχανιας που δηλωνει την παρουσια μου)

Κυριες και κυριοι ,
ειμαι ενα ασωτο Μαρουλι.Ειμαι ενα χαμενο κορμι.
Ειμαι μια μαούνα που ξαναγυρισε στο λιμανι της.. και δεν το αναγνωρισε.
Καλε τι αλλαγες ηταν αυτες στον Blogger;Ουτε καν η Ελλαδα με την οικονομικη κριση δεν αλλαξε τοσο!Ηθελα η γυναικα να γραψω το νεο μου αριστουργημα και μονο πιτα στον Αγιο Φανουριο δεν πηγα για να βρω το πολυποθητο "Νεα Αναρτηση".

Που λετε αγαπητοι μου αναγνωστες, ειμαι ενα Μαρουλι με τιμη υψηλοτερη απο αυτη που αναγραφεται στα καρτελακια των σουπερ μαρκετ και ετσι ηρθε η ωρα - εν οψη εκλογων- να πραγματοποιησω τις υποσχεσεις μου!Πριν απο λιγο καιρο (τον Οκτωβρη) ειχαμε απονομες στην blogοσφαιρα και η αγαπητη Δαφνη με εδωσε το Πουλιτζερ οπως μπορειτε να δειτε απιστοι Θωμαδες εδω Εκεινο τον καιρο ομως το συγχωρεμενο μου το λαπτοπ ηταν διακοπες στην Γερμανια στα κεντρικα της HP για να δει συγγενεις και φιλους , μετα ηρθαν τα χριστουγεννα και επρεπε να φτιαξω μπισκοτα για τον Αγιο Βασιλη, μετα ηρθε η εξεταστικη και επρεπε να μαθω να παιζω titchu μελετησω , να σου και το Πασχα που επρεπε να γυρναω την σουβλα με το αρνι οποτε μονο τωρα βρηκα χρονο να σκεφτω δικαιολογιες που αργησα να απαντησω στο βραβειο μου.

Στα ψιλα γραμματα του βραβειου μου  στο δευτερο υστερογραφο της τριτης σελιδας του συμβολαιου που υπεγραψα ανεφερε οτι αν βραβευθω θα πρεπει

1.Να αναφερω αυτόν που βραβευσε.
2.Να γραψω 7 τυχαία πραγματα για εμενα.
3.Να βραβευσω και εγω με την σειρα μου αλλα 15 blogs.

οποτε αν και οπως βλεπετε ειναι ιδιαιτερα δυσκολο και κουραστικο θα το κανω μιας και εχω δεσμευτει .

1.Με βραβευσε η ωραια Μυκονιατισσα Δαφνη

daphnechronopoulou.blogspot.com

 η οποια απορω γιατι διαβαζει το μπλογκ μου.
Βρε Δαφνη ειναι σαν να προσευχεσαι στον μεγαλο Κουν καθε βραδυ και παρολαυτα να βλεπεις παραστασεις του Σεφερλη αλλα αφου σου αρεσει η κωλοκυθοπιτα θα βαλω εδω. μια τελεια.

2.8 πλυν 1 τυχαια πραγματα για εμενα.

1.Με λενε Μαρια και το επωνυμο μου τελειωνει σε -ακη μιας τσε ειμαι Κρητικατσι.
2.Τρωω το ακτινιδιο με το κουταλι και σοκαρομαι οταν βλεπω το ακτινιδιο κομμενο σε φετες.
3.Δεν δοκιμαζω ποτε νεες γευσεις και ολοι τσατιζονται.Τρωω τα μακαρονια με τυρι και θα συνεχισω να τα τρωω ετσι μεχρι να πεθανω.
4.Οι μπανανες μου αρεσουν πρασινες, τοσο πρασινες που να καθαριζονται με το μαχαιρι.
5.Περασα στην Ιταλια για Ερασμους και εχω χαρει τοσο πολυ που σκεφτομαι να το βαλω στα κοινωνικα στην υπερτατη εφημεριδα των Χανιων με το πρωτοτυπο ονομα "Χανιωτικα Νεα".
6.Απο ολες τις τεχνες-περα απο αυτην που σπουδαζω- μου αρεσει η τεχνη του piercing και νομιζω οτι μου φαινεται.
7.Εγω πιστευω οτι ειμαι ενας πολυ ντροπαλος και μη κοινωνικος ανθρωπος.Ολοι οι υπολοιποι διαφωνουν.

3. Tα 15 blogs παρακατω- που ελπιζω να μην προσεξετε οτι ειναι 11 -, μου κρατανε παρεα τις κρυες νυχτες του χειμωνα και τις ζεστες μερες του καλοκαιριου.Μιας και το μπλογκ ειναι σουπερ εναλλακτικο θα μοιρασω μαρουλια αντι για καπιταλιστικα χρυσα αγαλματιδια στα αγαπημενα μου μπλογκ. so

Τhe lettuce goes to:
 
Κωλογρια : Με κανει να γελαω και δεν ξερει καν την υπαρξη μου.
Δαφνη : Εδω εμαθα περισσοτερα για την ποιηση απο οτι εμαθα στην 15χρονη πορεια μου στην ελληνικη δωρεαν δημοσια εκπαιδευση
Δημητρης ο Τζαπαν : Γιατι μαθαινω πραγματα για μια χωρα που δεν ξερω ουτε καν που πεφτει.
Περινιο : γιατι με κανει να γελαω.
Πλανητης Λενα : Αυτο το μπλογκ οταν το πρωτοβρηκα τυχαια, το αποθηκευσα σε σελιδοδεικτη.Για μηνες το ανοιγα απο τον σελιδοδεικτη σε συγκεκριμενη αναρτηση και πιστευα οτι ειναι ανενεργο.
Τρυποκαρυδος : Μεταξυ μας δεν μου αρεσει αλλα ο κυριος τρυποκαριδος μου υποσχεθηκε ταξιδι στα εξωτερικα και ειπα να τον καλοπιασω!
Συκια : Αν και γραφει σπανια πλεον αξιζει να διαβασετε τα παλια του κειμενα!
Ερωτυλος: Χαρη σε αυτον παρολιγο να κλειστω σε μοναστηρι.
Ο Θωμας ο Βαρβαρος :  Ο τυπος που χει πλακα και δεν του αρεσουν τα piercing.( Ολα τα θυμαμαι μιστερ)
Η αθεραπευτη : Μου αρεσει γιατι δεν εχει καμια σχεση με τα μπλογκ που μου αρεσουν και μου θυμιζει και την Αμελι.
Old Boy : χωρις περιγραφη

Kαλες αναγνωσεις!

Υ.Γ
Υστερα απο την 15ημερη παραμονη μου στο γνωστο νησι με τα 5 γραμματα, το νεο αγαπημενο μου τραγουδι ειναι αυτο



Γιατρε θα γινω καλα;

Αναλυσε το.

Παιδικά,Παιχνίδια χωρις σύνορα,βραζιλιάνικα,Ρεξ,χαζοαμερικανικες ταινιες. Αυτές είναι οι χαρακιές της τηλεορασης στην παιδική μου ψυχούλα, και ειναι τοσο βαθιες που εχουν κανει την ψυχη μου c-through.

Τα παιδικα οπως ολοι ξερουμε επαιζαν ΠΡΩΙ. ΠΟΛΥ ΠΡΩΙ.ΠΟΛΥ ΠΡΩΙ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ.Ακομα και σημερα που ειναι Παρασκευη και ξυπνησα 4 το απογευμα ενας φοβος με καταδιωκει (ακομα) :

Ποτε δεν θα αναπληρωσω αυτές τις χαμενες ωρες υπνου.

Παιχνιδια χωρις συνορα. Καθε φορα που πινω λεω το ονομα τους και ρωταω που εξαφανιστηκαν.Γιατι τοσο ξαφνικα; Που χαθηκε ο ξανθομαλλης παρουσιαστης; Γιατι δεν θυμαμαι ποτε την ελλαδα να κερδιζει; ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΓΙΑΤΙ;

Μην πιασω τωρα στο στομα μου τα Βραζιλιανικα.Ξερετε καμια φορα ξυπναω ιδρωμενη το βραδυ βαριανασενωντας.ΠΑΛΙ καιγοταν τον σπιτι των παππουδων της Μαριμαρ.Ασε που αυτη η παρολιγον σκηνη σεξ αναμεσα στην Μαρια της Γειτονιας και τον ΧοσεΑρμανδροντελαβενγκαμπερδεψαταμπουτιαμου εκανε τα ροζ μου ονειρα, κοκκινα.

Πως βλεπω τα σκυλια μετα τον ΡΕΞ:

Ρεξ.

Λυπημενος Ρεξ.

Θυμωμενος Ρεξ.

Και τωρα το XOLLY(SHIT)WOOD.Ρε φιλε αν τα παραπανω σκαλισαν με οδοντογλυφιδες την ψυχη μου, το Hollywood το εκανε νυστερι, σφυρι ,καλεμι και μπαζουκας ταυτοχρονα.Πιστευω οτι ποτε δεν θα σταματησω να εχω στην TO DO BEFORE DAY λιστα μου πραγματα που εχω δει στις ταινιες, δεν θα σταματήσω να βαζω σαουντρακ στις κορυφαιες στιγμες τις ζωης μου και γενικα δεν θα ξεπερασω τα στερεοτυπα , με τα οποια ποτιζω το μυαλο μου τοσα χρονια.

Αν εισαι 12 και διαβαζεις αυτο το μπλογκ, καταρχην ντροπη σου, εγω στα 12 μου μονο για τρια πραγματα χρησιμοποιουσα τον Η/Υ: Word, πασιετζες και ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ.Μετα επαιζα σουτακια με τον αδερφο μου και after that κοιμομουν αγκαλια με την ηττα μου.Κατα Βου, μην πιστεψεις τιποτα απο οτι βλεπεις στην τηλεοραση. ΤΙΠΟΤΑ.Ουτε εκπομπες,ουτε τον καιρο, ουτε ειδησεις , ουτε καν τα αθλητικα.Θελω βεβαια να πιστευω οτι ακομα και αν τους πιστευεις τωρα καποτε θα χρησιμοποιησεις σωστα το νιονιο σου.Προσεχε ομως.Οι ταινιες ειναι υπουλες.Πολυ υπουλες .ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΥΠΟΥΛΕΣ, και μπορουν να ξεγελασουν και μια διάνοια σαν και εμενα.

HOLLYWOOD VS MYWOOD

H TAINIA: O πρωταγωνιστης, χωρις ιχνος ιδρωτα, πρεπει να αποφασισει αν θα τραβηξει το μπλε ή το κοκκινο καλωδικο και ετσι να σωσει την ανθρωποτητα, το συμπαν, το παραλληλο συμπαν και τον αγαπημενο του σκυλο.Τραβαει ένα καλωδιο στην τυχη και ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ.Ω τι χαρα, μπαμ μπουμ,βεγγαλικα,σερπατινες,γκομενακια με μπικινι,coctails, και δακρυα χαρας.

Η ΖΩΗ:Δεν παιρνω κασκολ και δευτερο πουλοβερ, ξεπατωνεται να φυσαει, και παρολιγο να πνιγω απο τις ιδιες μου τις μυξες. Παω στην σχολη τρεχοντας και βριζοντας την ωρα και την στιγμη που σηκωθηκα απο το κρεβατι μου,που δηλωσα αυτην την σχολη , που γεννηθηκα,που νικησα τα αλλα σπερματοζωαρια κλπ και οταν φτανω δεν ειναι κανεις εκει γιατι το μαθημα εχει ακυρωθει.Γυρναω σπιτι, αποφασισω να απλωσω γιατι ειμαι δουλα και κυρα και βρεχει.Αποφασιζω να μην βαλω καρτα ουτε σήμερα και τοτε ερχονται ενα σωρο σημαντικα μηνυματα στα οποια πρεπει να απαντησω.Και αυτες ειναι οι λαθος αποφασεις της ημερας που δεν ετσουξαν πολυ.

Η ΤΑΙΝΙΑ:Ο πρωταγωνιστης προχωραει στο παρκο και βλεπει στα δυο χιλιομετρα ενα πιπινι και ακουγεται απο πισω αυτο το τραγουδι και πουλακια τιτιβιζουν , τα λουλουδια ανθιζουν,οι ανωμαλοι μπανιστριτζιδες χαιρονται και η φτερωτη μαλακια εχει πετυχει τους στοχους της αφου και το πιπινι ακουει τον ιδιο σταθμο.

Η ΖΩΗ:Προχωραω στο παρκο και παταω σκατακια σκυλου και πανω που αρχιζω τα γαλλικα και τιναζω το ποδι μου σαν να κλοτσαω ενα κοπαδι αορατων ποκεμον ενω με έχει πιασει κριση επιληψίας, περναει το κορμι το θανατηφορο.Στο αποκορυφωμα της υπεροχης αυτης στιγμης αυτης, ευχαριστω τον Αλλαχ που με εκανε μια μπαζοσακουλα που θα προσεχε μονο αν ημασταν μονοι μας πανω στην γη,και αυτος ηταν ενα εθιζμενο τζανκι και ετσι για να τον ριξω ,ειχα βαλει αναμεσα στα βυζια μου ενα κιλο ηρωινη.

Η ΤΑΙΝΙΑ:Η Πρωταγωνιστρια τα εχει παρει στο κρανιο ενα πρωι και εκει που σπαει τα καυλοσπυρα στον καθρεπτη της αποφασιζει να κανει ενα makeover.Βαζει φακους επαφης,βγαζει φρυδια,μουστακι,και το πουλοβερακι αναμεσα στα ποδια της, βγαζει και βυζακι εξω -και ΑΛΗΛΟΥΓΙΑ,ΑΛΗΛΟΥΓΙΑ βρεθηκε η χαμενη αδερφη της Antriana Lima.

Η ΖΩΗ:Ξυπναω καθε πρωι κοιταω την μαπα μου στο καθρεπτη και λεω ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ ΜΩΡΗ,ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.Παω να παρω καινουργια ρουχα,αλλα με το badjet που διαθετω παιρνω μονο ενα καινουργιο βρακι, βαφομαι σαν να δουλευω σε παιδικο παρτυ,και καταληγω με παλια ρουχα της μαμας μου,που ελπιζω να ειναι παλι στην μοδα.Αυτο ηταν το καλυτερο σεναριο.Το πιο πιθανο ειναι οτι θα μεινω η ιδια ακριβως, και θα πιστευω οτι αλλαξα,επειδη αλλαξα τροπο σκεψης .Aυτο μεχρι το επομενο πρωι.

H ΤΑΙΝΙΑ: Η πρωταγωνιστρια χωριζει.Κλαιει και οδυρεται διακριτικα γιατι ενταξει,την τραβαει και μια καμερα.Παει σε ενα μπαρ μονη, οπου πινει ενα απ'ολα -τα μπουκαλια.Εννοειται οτι της την εχει πεσει ο barman, ο ιδιοκτητης, ο ιδιοκτητης του διπλανου μπαρ, ο διπλανος της, ο τυπος στο βαθος και ο George Clooney, και εννοειται οτι αυτη φασωνεται με τον πιο γαματο απ' ολους την στιγμη που μπαινει τυχαια σε αυτο το τυχαιο μπαρ, ο πρωην.

Η ΖΩΗ:Χωριζω.Κλαιω και οδυρομαι σε συμφοιτητες,καθηγητες,φιλους,συγγενεις,γειτονες,περαστικους, στην ταμια του σουπερμαρκετ και στον διαχειριστη που πηγα να πληρωσω τα κοινοχρηστα.Μετα με κλειδωνω στο σπιτι με πιτσες ,μπυρες, και δακρυβρεχτες ταινιες και περιμενω τον χαρο να ερθει να παρει εμενα και τα20 extra κιλα μου. Μετα αποφασιζω να βρω μια αλλη πορτοκαλια και τρωω τα πορτοκαλια της πρωτης που θα βρεθει στο δρομο μου, και μετα αισθανομαι λες και εκλεψα τυφλο ζητιανο, οποτε ξανακλεινομαι στο σπιτι μου με την γνωστη παρεα.Οταν αποφασιζω να ξαναβγω, βλεπω τον πρωην με μια διμετρη θεα,οποτε για ολο το υπολοιπο βραδυ κανω παρεα σε ενα μπουκαλι vodka και στον σιχαμενο λιγουρη που με πλησιασε λεγοντας μου την ατακα "Βγαλε λιγο τα γυαλακια , να σου πεταξω εξω τα ματακια".

H TAINIA:Οι πρωταγωνιστες ειναι νεοι,ωραιοι και τσαχπινιδες, και ετσι φευγουν ταξιδακια,χτυπανε τατουαζ,πηγαινουν για σκι,μετακομιζουν στο υπεργαματο δικο τους σπιτι,ερωτευονται τοσο απλα, και αβασανιστα, βρισκουν με την πρωτη δουλεια,τρεχουν με το ακριβο τους διθεσιο,χορευουν στην μεση της λεωφορου,κανουν παρτυ,που οι καλεσμενοι πηδανε απο τις ταρατσες σε πλαστικες πισινουλες, και γενικα με κανουν να ΖΗΛΕΥΩ.

Η ΖΩΗ: Η πρωταγωνιστρια ειναι νεα,ωραια και αφραγκη.Το πιο τρελο ταξιδι που μπορω να κανω ειναι με το αστικο στην αλλη μερια της πολης.Σε οτι παρτυ παω, ερχεται η αστυνομια, και αν αρχισω να χορευω στον δρομο - αν βεβαια γλιτωσω τον διαμελισμο, δεν γλιτωνω τον ζουρλομανδυα.H λεξη δουλεια ειναι σαν τα ανεκδοτα του Σταθη, και οταν ερωτευομαι,μοιαζω με τις πρωταγωνιστριες των θριλερ.Ναι αυτες που πεθαινουν στο τελος.

Η ΤΑΙΝΙΑ: Ο πρωταγωνιστης κανει την υπερτατη βλακεια και κερδιζει το οσκαρ του Μεγαλυτερου Μαλακα της χρονιας.Σταματανε να του μιλανε μεχρι και οι καθηγητες του και οι γονεις του τον βαζουν οκτω μηνες τιμωριας.Ο τυπος καταλαβαινει το λαθος του και αποφασιζει να μονασει μηπως και διορθωσει το ποσο μαλακας ειναι..Μια μερα απο ενα κουτι σοκολατακια/λαθος τηλεφωνημα/τυχαια συναντηση/κουτσουλια περιστεριου ο τυπος παιρνει την συγχωρεση και την αφεση αμαρτιων και κανει παρτυ στην βιλα του οπου ολοι διασκεδαζουν χαρουμενοι.

Η ΖΩΗ:

Βλακεια. ☑

Κανεις δεν μου μιλαει ποτε ξανα.☑

Οι φιλοι μου με κραζουν στους φιλους τους.☑

Οι γονεις μου μου κρατανε μουτρα και μου το χτυπανε ακομη.☑

Λεω οτι θα μονασω και ολοι χεστηκαν γιατι κανεις δεν με συμπαθει πια.☑

Λεω συγνωμη γονατιστη.☑

Αλλαξε κατι.☐

H ΤΑΙΝΙΑ: Ο κακος παντα παιρνει τον πουλο στο τελος.Εννοειται οτι τον πουλο τον δινει ο καλος.

Η ΖΩΗ: Αυτος που κλεψε το πορτοφορι, ποτε δεν βρεθηκε.Οι καταρες που εδωσα ποτε δεν επιασαν. Οι υπεροχοι συμαθητες μου που τοσο συμπαθουσα εχουν ακομα αυτο το ηλιθιο χαμογελο και οι κατσαριδες υπαρχουν ακομα.Το κυριοτερο δε, αυτοι που μας κανουν το παρον κολαση και το μελλον ανυπαρκτο, δεν βιάστηκαν ακομα απο ελεφαντα.

ΣΕ ΕΙΔΑ,

χθες το βραδυ σε γνωστο κωλομπαρο της συμπρωτευουσας. Ησουν περιεργος ,μουσατος , καμμενος, και κοιτουσες με ενα πολυ σεξυ βλεμμα το αδειο μπυροποτηρο σου (κυριως).Οι ώμοι σου μου φανηκαν υπεροχοι, ιδανικοι για να κλαψω.Πλησιασα τον μπαρμαν και του ζητησα να σε κερασει ενα σφηνακι μιας και εγω δεν ειχα λεφτα.Με κοιταξε ερωτικα,γελασε, και εφυγε.Δεν με ενοιαξε, γιατι ηταν καραφλος. Ηπια "την δυναμη μου",οτι δηλαδη ειχε απομεινει στο ποτηρι μου και σε πλησιασα κανοντας σεξυ οκταρακια. Πεφτω πανω σου και μου λες "Που πας μωρη μπουλντοζα;".Τοτε κατάλαβα οτι με θες κολαζμενα, αλλα μου το παιζεις δυσκολος για να μην σε περασω για ευκολο.

Καθομαι διπλα σου και αρχιζω να σου λεω ποσο αποτυχημενη ειμαι .Εσυ συγκινηθηκες και μου ειπες οτι με γραφεις στα αρχιδια σου. Εγω εκλαψα λιγο ακομα μηπως με δει ο μπαρμαν και μου δωσει κανα ποτακι . Οταν μου ηρθε αναγουλα με επιασες απο το κεφαλι και με εσπρωξες μακρια για να μην ξερασω πανω σου λεγοντας μου "κοπελα μου, αντε μου στο διαολο.". Ομως εγω γυρισα και αρχισα να τριβομαι στον ωμο σου σαν γατουλα του σεξ.Εσυ μου φωναξες να παρω τις μυξες μου μακρια γιατι αλλιως θα με γαμησεις αναποδα.Ηταν αυτο που περιμενα, οποτε φύσηξα την μυτη μου πολυ δυνατα.

Αν με θυμασαι , και εισαι αναγνωστης αυτου του μπλογκ , περιμενω σχολιο σου.Για να σε αναγνωρισω πες μου τι σου ειπα οταν μου εδωσες την τριτη και τελευταια μπουνια ή που με εφτυσες οταν ηρθες και με βρηκες να ξερναω στην πορτα του μπαρ.

κλεμμένο από εδώ.

Πι.Ες

Αν εχεις τυχη διαβαινε, αν εχεις ατυχια τι να κανεις; (ΑΥΤΗ ειναι η απορια.)

Fear Fucktor

Τοτε που ημανε μικρη ειχα εναν σωρο αλλοκοτες φοβιες, οπως για παραδειγμα οτι ημουν υιοθετημένη, ή οτι οταν οι γονεις μου με αφηναν μονη στο σπιτι, με παρακολουθουσαν απο κρυφες καμερες ή ακομα χειροτερα οτι ισως καποιος να μου χε δωσει ναρκωτικα στο σχολειο και γω δεν το χα καταλαβει και ετσι ισως να ημουν junkie και να μην το ηξερα.Καποια στιγμη δε, ισως να αμόλησα πολυ την καλουμπα γιατι με θυμαμαι να πιστευω οτι ειμαι νεκρη,και κυκλοφορω ως φαντασμα και δεν το χω καταλαβει οποτε και τσιμπιομουν συνεχεια και με εκλαιγα μερα-νυχτα.Τωρα βεβαια που ειμαι δυο μετρα γυναικα, μελλοντικη ανεργη επιστήμων, και wannabe καλλιτεχνης, ξερω οτι αυτες οι φοβιες μου ηταν χαζες και banal καθως τελικα υπηρχαν πολλα παιδακια που ειχαν πιο συνθετες φοβιες απο τον μπαμπουλα και τον μεσημερά οποτε φροντισα να βρω καινουργιες, πιο ενηλικες.

note to self: σταματα να μιλας καρφωνεσαι.

Θυμαμαι λοιπον μια φορα, οτι ειχα ξεμαλλιαστεί με ενα κοριτσακι (πωπω τρελο αλανι η συγγραφευς) και μετα με ειχαν πιασει για καμποσο καιρο ημικρανιες και αφου με εξετασα κατεληξα στο σημπερασμα οτι ο μικρος -ατριχος πλεον- Βενζεβουλ απαντησε στην ηττα του με καταρες. Ετσι απλα λοιπον ειχα προσθεσει αλλη μια κουκκίδα στην λιστα με τις φοβιες μου.Ο φοβος,δε, της καταρας τραυματησε τοσο πολυ την αθωα μου ψυχουλα που ακομα και οταν μεγαλωσα αρκετά η μονη καταρα που μπορουσα να πω ειναι "που να σου φτασει η ψαλιδα στην ριζα" ή "που να μην σου παπαριασουν τα δημητριακα".

Περασαν παλι τα χρονια και αρχισα να καταλαβαινω οτι δεν με ειχε καταραστει ο μικρος μελαχροινός Βενζεβουλ αλλα η μανα φυση καθως αν και ειχα βαθμο μυωπιας

που νικαει αρκετους απο σας, δεν φορουσα τα χαριτωμενα μπατομπουκαλα μου.

Οπως και να χει, οι φοβοι μου και εγω περασαμε στην εφηβεια, οπου τα παιδια ερχονται το ενα κοντα στο αλλο και απο την θεωρία του πελαργου περνανε στην πραξη του συνουσιασμου.Βασικα αυτο το κανουν ολα τα υπολοιπα παιδια γιατι εγω ηρθα πιο κοντα στην γκουλτουρα και την συνουσια με τα βιβλια.

Η γκουλτουρα τωρα θα σας ακουστει μια γαμάτη και πολύ cool επιρροη, που ειναι δηλαδη, αλλα οχι ομως αν ο γκουλντουριαρης ειναι coolος.Και στην περιπτωση μου ο γκουλτουριαρης ειναι κουλος. Δεν ξερω αν το εχετε παρατηρησει αλλα οι καλλιτεχνες εχουν μια πετρια να το πω, μια ανωμαλια να το πω, μια ιδιαιτεροτητα θα το πω,που ακουγεται και πιο ψαγμενο. Ο Φλωμπέρ για παραδειγμα επαιζε με τον μικρο Φλωμπερ πανω απο την Μανταμ Μποβαρί, ο Τενεσί Ουίλιαμς ηταν αλκοολικος -ενταξει στον συγκεκριμενο αυτο ήταν το λιγοτερο- και ο Τσαϊκόφσκι συμφωνα με τις εγγυρες πηγες μου (Σουλάρα) παιδεραστης.Για να καταληξουμε σε ενα συμπερασμα, θα χρησιμοποιησω τα στοιχεια μιας στατιστικης την οποια δημιουργησα πριν απο ακριβως 30 δευτερόλεπτα, η οποια αποδεικνύει οτι το 80% των καλλιτεχνων ειχαν και εχουν καποιο χαρακτηριστικο μη αποδεκτο απο την Κοινωνια.

Καθε φορα λοιπον που διαβαζα ενα εργο, αντι να εστιασω στο δημιουργημα , εκανα zoom στον δημιουργο και οταν επεφτα σε καποιον καταπιεσμενο ομοφυλοφιλο, σε καποιον χαμενο τζογαδωρο, καταθλιπτικο, ημιτρελο με τη βουλα, αλκοολικο, junkie ,εξοριστο , ή κτηνοβατη εκανα tea party .Πως να μην σε μαγεψει η εικονα ατομων καταραμενων και καταδιωγμενων απο την κοινωνια που με το μυαλο τους και μονο την εκαναν να τους προσκυναει αιωνια;

Η καταρα και οι καταραμενοι λοιπον κατέληξαν να ειναι στο μυαλό μου μια εικονα τέλεια -μεσα στην ατελεια της-,μια εικόνα ανθρώπων που δεν χωρουσαν στην εποχη τους ,που δεν μπορουσαν να βρουν την ευτυχια και την γαληνη οπου και να την εψαχναν.Και ξαφνου η ιδεα αυτη αρχισε να με ελκυει και ταυτόχρονα να με τρομάζει -οπως ελκυει και τρομαζει ο θανατος , τον ανθρωπο- γιατι η ιδεα ενος καταραμενου Οδυσσεα που ψαχνει μια ολοκληρη ζωη την Ιθακη του , ακολουθούμενος απο ολα του τα παθη, ειναι ωραια μονο για ταινια του Hollywood . Σε όλα τα υπόλοιπα χωριά του κοσμου που δεν παραγουν ταινιες, αυτους τους ανθρωπους τους αποκαλουν χαμενα κορμια και κακοριζικους.

Μισο λεπτο να σημειωσω και αυτην την λεξη στην μεγαλη λιστα των λεξεων που τρομαζουν.

Ωραια παμε.

Να λοιπον που μεσα σε έξι παραγραφους εκανα την περιληψη της ζωης μου και εφτασα στην 20ή περιφορα μου γυρω απο τον ηλιο.Σημερα,οχι απλα δεν φοβαμαι τις

καταρες αλλα τις κυνηγάω κιολα.Τις ψαχνω και τις βλεπω παντου, και κυριως εκει που οι υπολοιποι βλεπουν σκετο φοβο και ανωμαλια: στις τραβεστι, στους αστεγους, στους κλεφτες, στους εθισμενους, στα τσουλακια, στην ασχημια, σε αυτους που βλεπεις στον δρομο και χαμηλωνεις το βλεμμα γιατι ισως ετσι εξαφανιστεις απο το οπτικο τους πεδιο, και μεχρι να περασουν απο διπλα σου, η καρδια σου χορευει τσαμικο.

Το χειροτερο βεβαια ειναι οτι τις καταρες αυτες δεν τις ψαχνω μονο, αλλα τις ερωτευομαι τοσο δυνατα και αν ανακαλυψω οτι ειναι και αυτες εμπορικες οπως και ολα στην εποχη μας ή τρωτές , κλινομαι και παλι στα βιβλια και τους νεκρους τους δημιουργους που ξερω οτι δεν μπορουν πλεον να με απαγοητευσουν.

Καμια φορα - κυριως οταν κοιταω με την μοναξια μου την βροχη απο το παραθυρο, και μας εχει τελειωσει το αλκοολ-αναρωτιεμαι μηπως ειμαι και γω καταραμενη και θα πλαναμαι μεχρι το τελος μου αναμεσα στην δυστυχια και την ευτυχια, ψαχνοντας να βρω , τις απαντησεις, τις ερωτησεις και τα κλειδια μου.Και φοβαμαι .Και ακομα περισσοτερο φοβαμαι μηπως δεν αφησω πισω μου καποιο δωρο για την βιβλιοθηκη της ανθρωποτητας, και παει τζαμπα η καταρα.

ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ (by KTEΛ)

Οπως ολοι ξερουμε, ειμαι ενα ατιθασο επαναστατημενο νιατο, ενα πλασμα ολο ενεργεια που στιβει την πετρα και πινει τους χυμους της με το καλαμακι, μια αιωνια εφηβη, μια ταξιδιαρα ψυχη.Τις μερες που δεν επαναστατω,και δεν διαβαζω βιβλια στα οποια για να βρεις το νοημα πρεπει να ξυσεις τις σελιδες και μετα να τις ποτίσεις με δακρια απελπισιας, ταξιδευω ανα την ελλαδα σαν αλλος Γρηγορης Αρναουτουγλου και μεταφερω τις εμπειριες μου εδω ωστε μια μερα να αλλαξω τον κοσμο και να επιβαλω μειωση των τιμων στα αλκοολουχα.

Κεφαλαιο Πρωτον

Κ.Τ.Ε.Λ
1.Ο χρονος.

Στα λεωφορεια συμβαινει το εξης απιστευτο που παρακαλω να ερευνησει ο Χαρδαβελας: αν και ο χρονος ειναι φαινομενικα ιδιος με αυτον που κανεις με καποιο αλλο μεσο, για καποιο λογο παραξενο, προλαβαινεις να ακουσεις ΟΛΑ τα τραγουδια στο ipod, να διαβασεις ενα βιβλιο που δεν σου αρεσε, το περιοδικο του διπλανου σου, και ολα τα εισερχομενα σου, να τελειωσεις τα μηνυματα του whats up και να σκεφτεις ολους σου τους πρωην.Δεν ξερω τι στο πεος γινεται.Σταματαει ο χρονος;Σταματαει το ρολοι μου; Χανομαστε σε καποια διασταση; Ο οδηγος μας παει απο το Τριγωνο των Βερμουδων; ΟΧΙ; Τοτε γιατι το ταξιδι κραταει μια αιωνιοτητα και μια ωρα παραπανω απο το κανονικο;

2.Η θεση.

Η θεση αγαπημενε αναγνωστη ειναι μια αλλη πολυ πονεμενη ιστορια.Καταρχην οι αριθμοι των θεσεων δεν ειναι ποτε σε καποιο σταθερο σημειο.Στο ενα λεωφορειο θα ειναι πανω στο καθισμα του μπροστινου, στο αλλο πανω στο μπρατσο της θεσης,στο παραλο κατω απο το καθισμα.Οταν με το καλο βρεις την σωστη θεση, και πας να επαναπαυτείς στις δαφνες σου,ερχεται και ο διπλανος σου που πιθανον στην συνεχεια να κανει τηλεφωνικο σεξ, να μιλαει 4 ωρες με το αγορι της, ή η μονη προσπαθεια επικοινωνιας του μαζι σου να ειναι ενα "μπουργκκ" οταν του μαγκωσεις κατα λαθος το μπουφαν.Ενταξει υπαρχει και η μια πιθανοτητα να κατσεις διπλα σε καποιον φυσιολογικο και κοινωνικο ανθρωπο που δεν θα μυριζει κουνουπιδι.Ισως βεβαια απο την αλλη, να καθησεις μονος σου.Ναι μην χαιρεσαι γιατι πιθανοτατα μολις βολευτεις και ζεστανεις καλα και τα δυο καθισματα, τοτε θα ερθεις ο προαναφερθεν διπλανος και θα απαιτησει να παρει και το καθισμα διπλα στον παραθυρο.

3.Η σταση.

Οταν η διαδρομη ειναι μεγαλη, παντα υπαρχει μια σταση.Αγαπητε αναγνωστη, μην νομιζεις πως αυτο γινεται για να μην τετραγωνιστει ο στρογγυλος κωλαρακος σου, γινεται κυριως για να κατουρήσει ο οδηγος, και να σου κλεψει τα λεφτα η καθε βλαχα.Βασικα ισως να γινεται για να μην κατουρισεις τα καθισματα. Οπως και να χει,η σταση φιλτατε γινεται συνηθως σε ενα βλαχικο ταβερνοκαφεφαστφουντψαροπαντοπωλειο που τυχαια χρεωνει ενα τοστ ζαμπον τυρι 3 ευρω.Προσοχη, τα εν λογω φαγαδικα ειναι αμειλικτα, ισως να σου χρεωσουν τις γοπες που πεταξες στα τασακια τους ή τις ανασες που πηρες στο μαγαζι τους.Δεν θα ξεχασω ποτε ενα τετοιο ανθρωπιστικου χαρακτήρα καταστημα καπου στην Λαμια που ειχε μια τυπισσα στους τουαλετες που σου δινε χαρτι για να σκουπισεις τα χερια σου,και διπλα ειχε δισκακι για TIPS.Αν πιαστεις κοτσος φιλτατε αναγνωστη και παρεις ενα κρουασαν που σου το χρεωσαν 2 ευρω, προτείνω να πας στην τουαλετα να κατουρισεις εξω, και να κλεψεις φευγοντας και το κωλοχαρτο.ΚΑΙ ΤΑ ΤΙΡS.

4.Ο υπνος.

Θα σου φανει απιστευτο αυτο που θα σου πω, μιας και οι θεσεις στα λεωφορεια ειναι βελουδινες, με ενσωματομενο ατομικο μαξιλαρακι, και κουβερτουλα,αλλα, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΟΛΕΥΤΕΙΣ.Και μαντεψε τι σημαινει αυτο: ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ.Το πιθανοτερο ειναι οτι ολο το υπολοιπο λεωφορειο θα κοιμαται επιδεικτικά (ροχαλητα,ποδια πεταμενα,) και εσυ θα μετρας τα δεντρα που περνάτε.Αν τυχον καταφερεις και κοιμηθεις, να ξερεις οτι ειστε 10 λεπτα μακρυά απο την προαναφερθείσα σταση, οτι ο μπροστινος σου εχει το κινητο του στο (πολυ) δυνατο και οτι ο οδηγος θα βαλει στο φουλ καψουροτραγουδα.Αν τυχον και καταφερεις και κοιμηθεις παρολαυτα για πολυ ωρα, να ξερεις οτι το στομα σου ειναι ανοιχτό,σου τρεχουν σαλακια και αυριο θα εισαι στο youtube.

5.Η μουσικη

Η μουσικη ειναι παντα οπως Δ Ε Ν την θελεις. Ρε παιδι μου αν για παραδειγμα θες να κοιμηθεις ο οδηγος θα μετατρεψει το λεωφορειο σε greek hot μπουζουκοπιστα ωστε να χορευουν τζιφτετελι οι δυο γκομενες που χει σταμπαρει στα πρωτα καθισματα. Αν γουσταρεις μουσικη, σιγουρα ο οδηγος θα αρέσκεται να ακουει το θορυβο της μηχανης.μονο.Επισης αν γουσταρεις να ακουσεις μουσικη της αρεσκειας σου, ο οδηγος σιγουρα θα βαλει καμμενα καψουροτραγουδα τα οποια εχουν ξεχασει μεχρι και οι μαναδες αυτων που τα τραγουδησαν. Και ξερετε οτι η ελληνιδα μανα ΔΕΝ ξεχνα

Φιλτατε αναγνωστη,τελος, αν προκειται να κανεις μεγαλη διαδρομη με τα greek ΚΤΕΛ μην ξεχασεις να πας στην ωρα σου, γιατι ολως περιεργως τα ΚΤΕΛ παιζει να ειναι ο μοναδικος οργανισμος στην ελλαδα που τηρει τα δρομολογια του,και αυτο ειναι ενα μαθημα που πηρα πολυ προσφατα.

_ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ

του (φιλου) Δημήτρη Γκιούλου *

Πήρα σήμερα το σημειωματάριο, το μικρό, αυτό που σημειώνω ιδέες όταν το ‘χω μπροστά μου, και πριν τις πάρει για πάντα μακριά το πρόωρο alzheimer’s (έτσι ονομάζω τη μόνιμη τρικυμία στη θάλασσα του μυαλού μου), και σαν άλλος Doctor Frankenstein θα προσπαθήσω με αυτά τα κομμάτια να φτιάξω ένα “τέρας”. Το αν θα έχει λογοτεχνική ψυχή δε το εγγυόμαι, το μόνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως θα βρωμάει αλκοόλ και θάνατο.

“H βαρβαρότητα θα ανακοινωθεί ψιθυριστά, την ώρα που εμείς θα ουρλιάζουμε κοινοτυπίες”. Τις μεγαλύτερες αλήθειες δε θα τις βρει κανείς στα βιβλία, στους τοίχους θα τις βρει, οι τοίχοι είναι το εργαλείο του άνεργου, ο καμβάς του απελπισμένου, το όπλο του κατατρεγμένου να ακουστεί, να νιώσει ότι η φωνή του υπάρχει, και ότι είναι τόσο δυνατή που θα τη δουν κάποιοι, αφού κανείς πια δε μπορεί να την ακούσει.

Σήμερα, που οι εφιάλτες αμπαλάρoνται με ωραία, γιορτινή συσκευασία και πωλούνται σα λαχταριστά, σπαρταριστά, γιορτινά όνειρα. Ας βάλουμε φωτιά λοιπόν σ’ αυτούς τους φανταχτερούς εφιάλτες, φωτιά από τις μεγάλες νίκες του παρελθόντος, από τους δικούς μας Προμηθέες, τρίψτε τα χέρια σας, ακονίστε τις ματιές σας, κάθε σπίθα είναι πολύτιμη για να γίνει η πυρκαγιά που θα μας λυτρώσει όλους.

Παράξενος μήνας ο Δεκέμβρης. Μπαίνει ο χειμώνας με τα αρώματα του, αλλά εγώ μετράω νεκρούς, και θυμάμαι φωτιές. Νεκροί δικοί μου και νεκροί “δικοί μου”, εκεί στη γωνία τώρα και πουθενά, στη γωνιά τώρα και πάντα, στην οδό Αλέξη Γρηγορόπουλου, σ’ έναν επαρχιακό δρόμο, ή σ’ ένα σπίτι. Σ’ ένα σπίτι σκοτεινό, ακατοίκητο, από αυτά που βλέπουμε περπατώντας το χειμώνα, ή περνώντας με το ταξί κάποιο βροχερό βράδυ. Και ξέρεις, θυμάσαι κοιτώντας το, πως η αξιοπρέπεια δεν εξαγοράζεται και πως ποτέ δε θα μας έχουν ολόκληρους αν εμείς δε το θελήσουμε. Κι από την άλλη, φωτιές. Η φωτιά του καστανά, η φωτιά στο τζάκι, και η άλλη στους κάδους, στους δρόμους, στο δέντρο και στη φάτνη, ανακοινώνοντας ματαιώσεις γιορτών στις πόλεις των σκυθρωπών ανθρώπων μιας και δε γίνεται να προχωράει ο χρόνος, ο πραγματικός χρόνος, όταν οι ζωές μας ματαιώνονται καθημερινά. Φωτιές για να ξεπαγώσουν και να “τρέξουν” τα όνειρα. Στη σκέψη μας, στο κορμί μας. Έστω και για λίγο.

Για άλλους είναι γεννήσεις και χαρές για μένα είναι θάνατος και φωτιές, και ανάγκη για οξυγόνο, και καθάριο αέρα. Κάθε Δεκέμβρη λοιπόν θα θυμάμαι αυτό που έγραψε ένας φίλος και θα γίνομαι αυτό που με προέτρεψε, “το τέρας στη γιορτή τους”, και κάθε χρόνο ξανά, μέχρι την τελική νίκη, γιατί ακόμα κι αν είσαι ο Δρ. Frankenstein, αν δε δώσεις κομμάτι απ’ την ψυχή σου το τέρας δε θα ξυπνήσει ποτέ, και μεις θα περνάμε τους Δεκέμβρηδες μας κάνοντας μνημόσυνα, μέσα μας, και έξω στους δρόμους.

Καλώς ήρθες μπάσταρδε…

.

*Ο Δημήτρης Γκιούλος γεννήθηκε το 1984. Είναι (ακόμα) φοιτητής στο Μαθηματικό Πατρών, και έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με πολλά πράγματα. Πρόσφατα εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο - συλλογή διηγημάτων με τίτλο: “Δι άρλεκιν πάροντι και άλλες καταστάσεις” από τις εκδόσεις Χαραμάδα, ενώ ετοιμάζεται και για ακόμα ένα. Έχει γράψει κατά καιρούς σε διαδικτυακό και έντυπο τύπο, ενώ αγαπάει και τη φωτογραφία. Ελπίζει ακόμα.

Το κειμενο μπορειτε να το βρειτε ΕΔΩ.