Vedi vidi defui

Αγαπητοί αναγνώστες είμαι αυτή η κάργια σας που σας παράτησε με sms και αφού το γλέντησε γύρισε πίσω με ένα κείμενο σαν και αυτό κάνοντας ότι δεν συμβαίνει τίποτα.Το κεφάλι μου είναι γεμάτο, η καρδιά μου ακόμα πιο γεμάτη και το πληκτρολόγιο μου έχει πάρει φωτιά, οπότε κουρνιάζω στα πόδια σας με την σέξι κιλότα μου και ελπίζω να με συγχωρέσετε. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι μου πήρε μόνο δύο χρόνια, ένα ερωτικό ραβασάκι, έναν φάκελο με την ονομασία "νο πορν" και μερικές άβολες στιγμές, αλλά το πληκτρολόγιο μου δουλεύει. Σε αντίθεση με το ποντίκι μου βέβαια.

¨Όντας δύο μήνες πριν τα είκοσι πέντε, και μία ανάσα μακριά από τα τριάντα που φαντάζουν πιο τρομακτικά από το να με πατήσει αύριο φορτηγό, θα περίμενε κανείς (και κυρίως οι γονείς μου) ότι έχω σοβαρευτεί και από rebel κάμπια έχω γίνει συγκροτημένη πεταλούδα. Συγκροτημένη πεταλούδα my ass. Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι πιο συγκροτημένη από εμένα. Βασικά είναι πιο συγκροτημένη από ότι έχω υπάρξει ποτές. Και ενώ στην ηλικία μου η J. K. Rowling κατά την διάρκεια του προσωπικού της μεσαίωνα γέννησε τον Harry Potter, να μαι εδώ στο στρώμα μου (το κρεβάτι πήγε σε ένα καλύτερο μέρος κοντά στον Θεούλη), αγκαλιά με την πιο φθηνή σοκολάτα που βρήκα στο σουπερμάρκετ (είμεθα πτωχές αλλά καλοπερνούμε) υπό το φως του φεγγαριού (έχει καεί η λάμπα τέσσερις μέρες τώρα) προσπαθώντας να συντάξω έστω μια πρόταση που να μου αρέσει. Παρεμπιπτόντως έγραψα πέντε σειρές σερί χωρίς τελεία, suck my success J.K.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ συγκεκριμένα σχέδια για το τι θα κάνω στα είκοσι πέντε μου. Για την ακρίβεια δεν περίμενα καν ότι θα φτάσω τα είκοσι πέντε. Ναι φίλε αναγνώστη δε με αποκαλείς τσάμπα κλαψομ drama queen. Motto ζωής: No expectations, no dissapointments. Επίσης: live fat, die yum. Το τελευταίο δεν κολλάει πουθενά, αλλά με ξέρετε: χοντρή όπως πάντα. Θα αναρωτιέσαι και εσύ όπως και εγώ αφού δεν είχα κάνει σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν πως στο διάολο έφτασα εδώ, να νοιώθω ότι ο μόνος τομέας στον οποίο σημειώνω διαρκή επιτυχία είναι το μαγείρεμα της φακής; Όλα λοιπόν ξεκίνησαν μερικές μέρες πριν, σε αυτό το στρώμα, όταν Εκείνος μοιράστηκε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες με εμένα. Ξαφνιάστηκα αφενός γιατί δε μοιράζεται μαζί μου ούτε το τι έφαγε το μεσημέρι (καβάτζα alert) και αφετέρου γιατί είναι μεγαλύτερος μου και πίστευα ότι στα τριάντα κάτι σου δεν σε απασχολούν αυτά που σε απασχολούσαν στα είκοσι κάτι σου. 

Να αναφέρω εδώ, ότι στηρίζομαι στο ότι δε με θέλει τόσο ώστε να μπει στη διαδικασία να ψάξει τα διαδικτυακά μου στέκια όπως κάνουν άλλες οι , αν όμως το κάνει, το επόμενο κείμενο μου θα ανέβει από το Μεξικό.

Επί του θέματος τώρα, κάθε φορά που έκλαιγα πάνω σε καίρια θέματα όπως: τι κάνω, που πάω, λεφτά ή τέχνη, προσωπικές σχέσεις ή περιπέτεια, χιούμορ η πνευματικότητα, εμφάνιση ή προσωπικότητα , δεν με πήρε γιατί δε με θέλει ή έπεσε το σήμα της κοσμοτέ στην πολυκατοικία μου κλπ παρηγορούσα τον εαυτό μου λέγοντας μου ότι κάποια στιγμή θα ξέρω ποια είμαι και τι κάνω, και τίποτε από αυτά δεν θα έχει ποια σημασία. Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου βλέπω πόσο δυναμικοί είναι, την σιγουριά στα μάτια τους και πως υπερασπίζονται τις ενέργειες τους ωσάν άλλοι πρωταγωνιστές σε αμερικάνικες ταινίες για την σωτηρία του κόσμου, και ειλικρινά πίστευα ότι το μόνο που τους απασχολεί είναι τι θα φάει το παιδί, ποιος θα πάει να το πάρει από το σχολείο και άλλα τέτοια "της ηλικίας". Προβλήματα της καθημερινότητας, όχι θεωρητικά, όχι φιλοσοφικά, υπαρξιακά ή καλλιτεχνικά. Εκείνο το βράδυ λοιπόν κατάλαβα ότι αυτή η μάχη δε σταματάει, τουλάχιστον δεν θα σταματήσει για τα επόμενα χρόνια, και αν με ξέρω καλά, μάλλον στην περίπτωση μου δεν θα σταματήσει ποτέ. Η εικόνα του εαυτού μου είκοσι χρόνια μετά, να αγωνιά για το αν πήρε σωστή απόφαση, για το αν έχει καταφέρει κάτι , για τον αν αξίζει ο έρωτας τελικά (πάνω κάτω η φάση μου τώρα δηλαδή) συν τα προβλήματα των 40 κάτι με αγχώνει τόσο που σκέφτομαι να επενδύσω και σε άλλες αγνώστου ταυτότητας σοκολάτες από το σουπερμάρκετ.

 Έτσι λοιπόν για να δικαιολογήσω τον τίτλο αυτού του μπλογκ, έρχομαι και αναρωτιέμαι φίλες και φίλοι: άραγε θα βασανιζόμαστε για πάντα από αυτές τις σκέψεις, μέχρι είτε να νομίζουμε ότι τις έχουμε νικήσει είτε να παραιτηθούμε και να μην μας νοιάζει πια ή θα βασανίζονται μόνο οι λίγοι, οι καταραμένοι, αυτοί για τους οποίους όλοι έχουν να πουν κάτι στα οικογενειακά τραπέζια, αυτοί που πρωταγωνιστούν στα βιβλία, αυτοί οι άσωτοι υιοί που πνίγουν τις σκέψεις τους αλλού και έρχονται τα ξημερώματα σε εσένα, αυτές οι κάργιες που σε χωρίζουν με ένα sms και όταν το κεφάλι τους βαραίνει τόσο που δεν μπορούν να το σηκώσουν γυρνάνε με ένα κείμενο σαν και αυτό, πίσω σε εσένα;

Επτά σειρές J. K. Νίκησα;