Ζωή μετά από σένα υπάρχει, μετά το πτυχίο ;

Είναι σχεδόν δυο κυρίες και κύριοι, και να φταίει που νηστεύω,να φταίει που το πιάτο ημέρας ήταν χυλοπίτα,να φταίει ο Τσιπρας, περίεργες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, και να μαι πάλι εδώ. Σκέφτομαι ότι έχω να σας γράψω νέα μου σχεδόν ένα εξάμηνο, και όμως σαν και χθες θυμάμαι να γράφω σε άπταιστα emo γκρικλις ( Βλ. διπλά οΟ κλπ) το πρώτο μου ποστ σε τούτο δω το μπλοκ, ένα κείμενο που συγκλόνισε το πανελλήνιο, που τάραξε τη μπλογκσφαιρα, που συγκίνησε δεκάδες μπλογκερς που ταυτίστηκαν με το προσωπικό μου δράμα με τίτλο Είμαι ελεύθερη και στη καρδιά της κολλητής μου δεύτερη.Ένα κείμενο που όταν τελικά το έσβησα, είχε 4 προβολές και οι τρεις ήταν δικές μου από άλλον brower. Ετσι ύπουλα, ως δεινη πλεον μπλόγκερ σας οδηγησα στο σημερινο μας θεμα: τον χρονο.Με τον φοβο να πεθανω, απο γεραματα πριν να τελειωσω αυτο το κειμενο, μιας και το πληκτρολόγιο μου τους τελευταίους μήνες αρνείται να συνεργαστεί, σας παρουσιαζω το μεγαλο μου προβλημα: ΜΕΓΑΛΩΝΩ.


Τα σημάδια ηταν πολλα: στη σχολή οι συμφοιτητες αρχισαν να με κοιτανε με σεβασμο λες και ειμαι κανας σοφος Δρυιδης, τα γκομενάκια μου είναι μικρότερα κάτι που με βάζει στη κατηγορία "γρίας κότας με το ζουμί",ο μικρος μου αδερφός πηρε αμαξι, και οι παλιοί μου γκόμενοι που σε μένα φόραγαν κέρατα, σε άλλες φοράν στεφάνι.Εγώ μέχρι τώρα με σημαία μου το γνωστό σε όλους Yolo, ζούσα ένα έκτο δεύτερο πρώτο έτος , παραβλέποντας το γεγονός ότι πλέον έπειτα από ένα διήμερο ξενύχτι, χρειάζομαι 5 μέρες και ένα κιλό βασιλικό πολτό , για να σταθώ στα πόδια μου, ώς τη στιγμή που ήρθα αντιμέτωπη με τον χειρότερο μου φόβο : τα μαθηματικά. Ξέμεινα λοιπόν προκαιρού με μια οικογενειακή φίλη, που ακόμα δεν έχει αποφασίσει που θέλει να περάσει γιατί είναι πολύ νωρίς, και εκεί που συζητάμε θέματα που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι άρθρα στη Σούπερ Κατερίνα, με ρωτάει τι έτος είμαι, και ω θέοι καταλαβαίνω ότι την περνάω σχεδόν 10 χρόνια.Ξαναμετράω με τα δάχτυλα τη διαφορά για σιγουριά , και μια με το κινητό γιατί άνθρωποι είμαστε, και το αποτέλεσμα είναι παντού το ίδιο: δεν είμαι πια 18 και πρέπει να σταματήσω να μετράω τα γεγονότα σα να έχω τελειώσει μόλις το λύκειο.

Αγαπητοί αναγνώστες , όσοι είστε μεγαλύτεροι μου θα κάνετε πάτ πάτ στον ιντερνετικό μου ώμο γιατί θα με καταλάβετε, και όσοι από εσάς είστε μικρότεροι μου, δώστε προσοχή γιατί κάποτε θα νιώσετε όπως ένιωσα και γω, το πρόβλημα μου θα γίνει και δικό σας, και τότε εγώ μπορεί να είμαι πολύ γριά για να μπαίνω στο ίντερνετ και να γράφω ανούσια μεν αλλά παρηγορητικά δε κείμενα. Ουσιαστικά τα πρώτα αυτά 23 χρόνια της ζωής μου, το μόνο που είχα να κάνω είναι να μαθαίνω: πρώτα πως να περπατάω, μετα την άλφαβητα, μετά αδιάφορα μαθήματα που ουδεμία σχέση είχαν με αυτό που ήθελα να ασχοληθώ, και τελικά μαθήματα που επιτέλους είχαν να κάνουν με αυτό που ήθελα να ασχοληθώ, αλλά πλέον ήταν αργά και εγώ είχα κουραστεί. Ότι σημαντική απόφαση για το μέλλον μου είχα πάρει ώς τώρα ,με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, συνδέοταν με την εκπαίδευση, και έρχομαι ξαφνικά αντιμέτωμη με κάτι άγνωστο.Σκαρφάλωσα τη πυραμίδα της μάθησης, και έχω μια ξεκάθαρη θέα των επιλογών μου, και πρέπει να διαλέξω, για πρώτη φορά τι πραγματικα θα κάνω στη ζωή μου εγώ, που ακόμα κατεβαίνω στα Χανιά με τα άπλυτα μου, για να μου τα πλύνει η μαμά μου, και διαβάζω τα Harry Potter οταν είμαι άρρωστη;

Και κάθομαι τώρα, ολόμοναχη στο σπίτι , χωρίς να με παίρνει η μητέρα μου ανά μισή ώρα να δει αν είμαι καλά και ανατωτιέμαι τι πρέπει να κάνω τώρα που είμαι πιο ενήλικη από ποτέ. Να γυρίσω εδώ στο νησί με τα 5 γράμματα, και να βόσκω πρόβατα στα δεκάδες στρέμματα μας - υποψηφιοι γκόμενοι μην ξεχνιέστε; Να ταξιδέψω τον κόσμο με τα 10 ευρώ που έχω αποταμιεύσει τόσα χρόνια; Να βάλω το πτυχίο στο κώλο μου και να χρησιμοποιήσω τη ομορφιά μου ώστε να γίνω πόρτα σε γσνωστά μπαρς της Θεσσαλονίκης;Να κάτσω εδώ τον καναπέ και να περιμένω τον θάνατο μου;